Hello, My Twenties! S02: subtiele grappen over conservatieve Zuid-Koreaanse maatschappij

Het onderhouden en waarderen van persoonlijke relaties staat in dit Koreaanse Netflix drama vol met relationele problemen, jeugdtrauma en het verliezen van gekoesterde dromen, centraal. De eerste minuten van het tweede seizoen van de drama-komedie Hello, My Twenties! zet meteen de toon: Yoon Jin-myung (Han Ye-ri) keert terug van haar reis uit China en verwacht een gezellig ontvangstcomité. In de aankomsthal van het vliegveld ontmoet ze haar vier huisgenoten en Jin-myung wordt niet al te enthousiast onthaald, zo begint een seizoen vol met momenten van miscommunicatie. De makers hebben overigens een grappige referentie verstopt in de opener: een verwerking van het incident waar politicus Kim Moo-sung, eerder dit jaar, op onbeschofte wijze zijn koffer schuift naar een medewerker in de aankomsthal van het vliegveld.

Het studentenhuis Belle Epoque in hartje Seoul fungeert voor de vijf studenten als toevluchtsoord en is tegelijkertijd een podium voor vele confrontaties. In de finale van het eerste seizoen was de pijnlijk verlegen Yoo Eun-jae (Ji-Woo), opgebloeid tot een jonge vrouw die voor zichzelf opkomt en voor het eerst verliefd is. De journalistiek student, maar dwangmatige leugenaar Song Ji-won (Park Eun-bin) probeert haar fantasieën te beteugelen. De promiscuïteit van Kang Yi-na (Ryu Hwa-young) zorgt voor spanning binnen het huis, maar Yi-na is vastbesloten om haar leven om te gooien, Jung Ye-eun (Han Seung-yeon) wordt het slachtoffer van een gewelddadige liefdesrelatie, en de serieuze Jin-myung worstelt met het afronden van haar studie, haar zware familiesituatie draagt bij aan haar stress, waardoor ze aan het einde van het eerste seizoen de verwarde puinhoop van haarzelf – en haar huisgenoten- achter zich laat en naar China vertrekt.

Het dilemma van ensemble drama’s is dat het een scriptschrijver niet altijd lukt om een handvol volledig gerealiseerde en interessante personages te creëren met verschillende onafhankelijke en overlappende verhaallijnen. Het is dan nog moeilijker om een verhaal met vijf hoofdpersonen en hun liefdesbelangen en familieleden spannend te houden. Scriptschrijver Park Yeon-seon (Wild Romance) creëert wederom mooie momenten van onverwachte vriendschap en loyaliteit, maar ook pijnlijke momenten van spanning. De eerste twee afleveringen hebben wel een andere toon en ritme, vergeleken met het eerste seizoen. Dit komt mede doordat actrice Ji Woo de rol van Eun-jae overneemt van Park Hye-soo, en het te lange afscheid van Yi-Na in de eerste aflevering – die overigens later in het seizoen enkele cameo’s heeft.

Het drama stipt subtiel de vooroordelen aan binnen de conservatieve Zuid- Koreaanse maatschappij. Dit zie je onder andere terug in de ontwikkeling van Ye-eun die na haar gewelddadige ervaring een angstige schaduw van haarzelf is geworden en worstelt met haar therapiesessies en de roddels die de campus rondgaan. Het komt ook terug in de introductie van de nieuwe androgyne huisgenoot in de tweede aflevering. De meisjes gaan er meteen vanuit dat de boomlange Jo Eun (Choi A-Ra) lesbisch is en twijfelen om haar als huisgenoot te onthalen. Eun-jae stelt: ‘Ik wil niet bevooroordeeld zijn, maar als dit voor ons beiden ongemakkelijk is, moet iemand gaan.’ Ji-won wijst er meteen op dat het in feite een bevooroordeelde houding is, vermomd als ongemak. Zo zijn er vele momenten waar vooroordelen en stigma’s worden aangehaald zonder dat het belerend wordt.

Het is onduidelijk of er een derde seizoen komt. Maar één ding is zeker: het leven in Belle Epoque blijft voor vele verrassingen zorgen.