Hellbound S01E01: satirische horror

In een andere, fantasierijkere dimensie van de aarde verschijnen ineens engelen uit de krochten van de hel om aardbewoners eerst flink toe te takelen voordat ze naar de onderwereld worden geteleporteerd. Deze ‘zondaars’ krijgen uren of dagen van tevoren via een duistere entiteit te horen welk lot hun te wachten staat. Als op de drukke straten van een Zuid-Koreaanse metropool ineens een man ferm in elkaar wordt geslagen voordat hij onder het asfalt verdwijnt, beginnen omstanders meteen te filmen. Het groteske tafereel is vervolgens te zien op alle mediakanalen. Is de Apocalyps begonnen?

Rechercheur Kyeoung-hoon Jin (Ik-june Yang) stelt een onderzoek in, maar wordt door gelovigen meteen beschimpt: een daad van God kan toch geen moord zijn? Ook wordt de aandacht verlegd naar een dubieuze sekteleider die een doctrine van ‘de Nieuwe Waarheid’ verkondigt en begint een journaliste research te doen naar de unheimische ontwikkelingen die iedereen in hun greep houden. Geestig is dat een vrouw die binnen vijf dagen zal worden gedood het aanbod krijgt van een televisiekanaal om haar executie te laten filmen. Hellbound grossiert in dit soort gitzwarte humor. Het is zwaarmoedigheid die je niet al te serieus moet nemen.

De Zuid-Koreaanse horrorreeks werd geproduceerd door een van de mannen achter de kaskraker Train to Busan , en Hellbound is in dat apocalyptische opzicht van hetzelfde laken een pak. Misschien iets minder zinderend en origineel, maar wel heerlijk satirisch. De draak steken met atheïsten en gelovigen tegelijk. Beschimpen hoe idioot mensen reageren wanneer duistere tijden zich aandienen. Hoewel de show het meer moet hebben van de goed geacteerde angstige blikken dan van de knullige computereffecten – was het weer een kwestie van de geldpot was op?