Heirs to the Land S01E01: klunzig en te plechtig

In het Barcelona van de 14 e eeuw – waar nog geen toeristen te bekennen zijn op de Ramblas en Gaudí nog geboren moet worden – spoelen op een dag na een scheepsramp een aantal lijken aan op het strand. Hugo Llor (Yon González) is een van de vele getuigen van deze tragedie. Hij wil graag scheepsbouwer worden, en schepen van goede scheepsbouwers die zinken tenminste niet zomaar. Zijn wens komt in een stroomversnelling wanneer zijn vader overlijdt. Moederlief stuurt zijn zus naar het klooster om non te worden en Hugo mag in de leer op de scheepswerf.

Ondertussen wordt in Heirs to the Land de focus ook verlegd naar koninklijk gesteggel: het zijn roerige tijden in Barcelona en er is een strijd tussen twee clans gaande waar Hugo en de scheepsbouwers middenin dreigen komen te zitten.

Heirs to the Land is een verfilming van het boek Los herederos de la tierra van Ildefonso Falcones, en het vervolg op de televisieserie Cathedral of the Sea. Wat meteen opvalt is dat de makers van dit bijzonder zoete en plechtstatige melodrama waarschijnlijk niet een erg groot budget hadden: sommige scènes, die op zee hadden moeten worden gefilmd, zijn overduidelijk voor een green screen gedraaid. Ook de make-up oogt klunzig: voor middeleeuwse personages zien de knappe acteurs er veel te gesoigneerd uit.

Een exemplarische scène is die waarin Hugo, de jonge adonis, van zijn meester een paar rode schoenen krijgt en prevelt: ‘Ik heb nog nooit schoenen gehad.’ Waarna je als kijker denkt: zo zie je er niet uit, als een mens dat voor het eerst op schoenen zal gaan lopen. Het is in die zin moeilijk om de beslommeringen in Heirs to the Land serieus te nemen, mede omdat het tegenwoordig allemaal zo Shakespeariaans moet. Je zou bijna verlangen naar de lieden van Monty Python, die met Monty Python and the Holy Grail (1975) destijds lieten zien dat verbeeldingen van deze grillige periode uit de geschiedenis ook best satirisch en flauw mogen zijn.