Hari Kondabolu: Warn Your Relatives: niets is te uitbundig

In de vrijzinnige stad Seattle arriveert komiek Hari Kondabolu achterop een fiets, met een kroon op zijn hoofd, bij het uitverkochte theater waar zijn special wordt gefilmd. Zijn curieuze aankomst is veelzeggend: de grappenmaker doet alles op eigenzinnige wijze. Na zijn introductie verwelkomt hij 800 gasten: 'Mijn vader zou zeggen: '800, is dat alles?' Maar mijn ouders komen uit India. Voor hun lijkt het alsof ik vanavond optreed in een treinwagon.’ Met dit soort betrekkelijk onschuldige anekdotes breekt de bijzonder eloquente komiek het ijs. De rest van de voorstelling laat zich omschrijven als de perfecte kruising tussen bijkans genadeloze komedie en doorwrocht activisme.

Kondabolu zou eigenlijk advocaat worden om minderheden en minderbedeelden bij te staan, maar maakte ruim tien jaar geleden toch de carrièreswitch. Sindsdien doet hij in zekere zin hetzelfde werk, maar dan in nachtclubs en op festivals. In Warn Your Relatives windt hij er na de openingsmonoloog geen doekjes om: ‘Ik stond in de rij bij de beveiliging op het vliegveld, en er zat geen beweging in. Een vrouw bleef maar vragen waarom ze haar fles water niet mee het vliegtuig in mocht nemen. Ik dacht dat we als collectief hadden besloten dat we het nooit zouden vergeten.’ Never forget dus: de aanslagen op 11 september 2001. De eerste klap is een daalder waard.

Kondabolu borduurt voort op z’n thema: ‘Op weg naar de gate werd ik aangehouden door een beveiligingsagent. Hij vroeg me of ik nerveus was. Ik zei: 'Ja, ik moet mijn vliegtuig halen.' Maar, zo vroeg hij: 'Waar ben je echt nerveus voor?' Dit was een man die het niet was vergeten.’ Gelukkig werken er op de luchthaven Heathrow in Londen – zo ontdekte de komiek jaren geleden - bij de beveiliging ook mensen die de Sikh-religie aanhangen. Kondabolu legt uit dat je als mens van kleur dan ineens gewoon mag doorlopen. Hij geeft twee mannen met baarden die vooraan in het publiek zitten een high five.

Dan vertelt hij dat hij vaak wordt verward met komiek Kumail Nanjiani ( The Big Sick ). Tegen een vrouw die de twee komieken ooit door elkaar haalde zei hij: ‘We hebben volstrekt verschillende gezichten. Ze voelde zich slecht; ik voelde me goed. Dit was een win-winsituatie.’ Tussendoor vertelt hij hoe hij na zijn voorstelling regelmatig opmerkingen krijgt van uitleggerige types, zo van: ‘Je hebt het over nazi’s, maar er zijn verschillende extreemrechtse bewegingen.’ Kondabolu’s reactie is heerlijk: ‘Wat interesseert mij dat. Ze vinden ook dat wij er allemaal hetzelfde uitzien.’ Wat volgt is een tirade waarin hij zich voorstelt hoe het zou zijn als we rijke mensen als scharrelkippen zouden houden om hun organen te kunnen verhandelen.

Niets is qua filosofie te uitbundig voor de komiek. Zo vertelt hij hoe televisieproducenten ooit een bepaalde sketch uit een aflevering van zijn nooit uitgezonden televisieshow wilden knippen: ‘Het was een scène waarin Jezus werd gewaterboard in Guantanamo Bay. Hij bleef de waterstromen maar in wijn veranderen.’ Over het geloof gesproken, Kondabolu ageert hevig tegen homofobie: ‘Dan zit ik sport te kijken en dan zegt de commentator: 'Homoseksualiteit is rebelleren tegen God.' Maar weet je wat echt rebelleren tegen God is? NASA. Die schieten projectielen de hemel in.’

Tegen het einde vertelt Kondabolu over een fenomeen dat mensen van kleur allemaal weleens meemaken, en waar witte mensen iets van kunnen leren: hoe het voelt om vanwege je huidskleur te worden geschoffeerd: ‘Dan vraagt zo’n witte man in een koffieshop waar ik vandaan kom. Ik speel mee: 'Queens, New York.' Maar dan zegt hij: 'Waar kom je écht vandaan?' Waarop ik zeg: 'Ik ben een Aziaat.' De man antwoordt: 'Oh, ik dacht dat je uit India kwam.'' Kondabolu verzucht: ‘Als je zulke vragen stelt dan moet je je geografische kennis wel onder de knie hebben.’