Hard Sun S01E01: onbedoelde verdieping van personages

Wie Hard Sun voorbij ziet komen moet wellicht denken aan de titel van de cover van Eddie Vedder, gemaakt voor de film Into the Wild (2007). Deze melancholische ballade lijkt echter allesbehalve op de harde zon waarnaar in deze nieuwe gelijknamige Britse thrillerreeks wordt verwezen: een ontzaglijk hete bol die al het leven op aarde dreigt te verpulveren. Wel ironisch overigens, voor een in Londen gefilmde serie, want de Engelse hoofdstad staat nu niet direct bekend om zijn zonnige klimaat. Maar ook het grauwe Groot-Brittannië zal worden getroffen door de Apocalyps, volgens een geheime rapportage. Die staat op een usb-stick, die per abuis in handen komt van twee achteloze rechercheurs, gespeeld door Agyness Deyn en Jim Sturgess.

Die informatie – de aarde heeft nog maar enkele jaren - wil de veiligheidsdienst MI5 natuurlijk zo lang mogelijk geheimhouden, om plunderingen en moordpartijen te voorkomen. Dus worden Elaine (Deyn) en Charlie (Sturgess) op de hielen gezeten door geheim agenten, terwijl een intrige zich ontvouwt, met hackers en grote bedrijven. Showrunner Neil Cross – bekend van Luther – maakt naarstig gebruik van de conventies van andere Britse hits als Black Mirror. De esthetiek leent hij bij Luther: denk aan donkere sets, die af en toe worden opgelicht door – dat is onoverkomelijk – zonlicht. Onheilspellende muziek doet, of suggereert, de rest.

In zijn pre-apocalyptische paradigma neemt Cross veel tijd om zijn personages te introduceren: de excentrieke Elaine en de cynische Charlie. De laatstgenoemde lijdt aan het jasje-dasje-syndroom, zoals zoveel van zijn mannelijke soortgenoten. Die collega’s verwelkomen nieuweling Elaine, die terugkeert nadat ze is hersteld van een steekpartij, met alle egards. Lees: het seksisme op de werkvloer is terug van weggeweest. De mannen vragen zich af of de nieuwe vrouw in hun midden haar werk wel kan doen. Daarmee veronderstelt Cross, als schrijver, dat dergelijke gedachten per definitie aanwezig zijn op een politiebureau.

Waarom mag de vrouwelijke rechercheur niet gewoon de rechercheur zijn in een serie die vooral draait om het naderende onheil? Waarom kan ze niet gewoon zijn? Waarom kan ze niet gewoon de tegenhanger van Charlie spelen zonder die nodeloze context? Want wat Cross wel goed doet, is dat hij twee antihelden introduceert, met ieder hun eigen tekortkomingen. Charlie’s carrière is geenszins koosjer, en Elaine werd notabene bijna afgeslacht door haar eigen zoon. De inspiratieloze dialoog – ‘Dan gaan we op een visexpeditie’ – verbloemt onbedoeld die verdieping, waardoor het mislukte Hard Sun uiteindelijk zal worden verzwolgen door de duisternis.