Halloween Kills: meer Myers; meer trauma

Foto credits: Universal Pictures

Er zijn twee dingen zeker in het leven: je moet belastingen betalen en je gaat dood. In het paradigma van Halloween zijn ook twee dingen zeker: antagonist Michael Myers komt altijd weer terug, en ‘final girl’ Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) zal daar getuige van zijn. Regisseur David Gordon Green, die ooit debuteerde met de aangrijpende arthousefilm George Washington (2000), houdt zich hier plechtig aan: zijn tweede Halloweenfilm is een evidente ode aan de bedenker, John Carpenter. Carpenter werkte dan ook trouw mee aan de film en actualiseerde de welbekende soundtrack die hem ooit samen met zijn films beroemd maakte.

Halloween Kills is het tweede deel van een drieluik dat volgend jaar zal worden afgesloten met Halloween Ends. De film begint waar Halloween (2018) eindigde: Laurie, die op weg is naar het ziekenhuis, denkt voor altijd te hebben afgerekend met Michael, maar niets is minder waar. Gelukkig zijn de dorpelingen ditmaal vastberaden om af te rekenen met het sadistische monster dat al decennialang de bewoners van Haddonfield in zijn greep houdt. Hoewel de dorpelingen zelf ook ontpoppen tot monsters, wanneer ze hun woede richten tot een onschuldige man die is ontsnapt uit de nabijgelegen psychiatrische inrichting en hem verwarren met Myers.

Scenarioschrijvers Green, Danny McBride en Scott Teems bouwen het verhaal, dat zijn oorsprong kent in 1978, nog verder uit door in de openingsscène terug te blikken op hoe het allemaal begon. De mensen die toen betrokken waren bij de zaak krijgen vervolgens allemaal een rol toebedeeld. En cruciale scènes spelen zich opnieuw af in het huis van de familie Myers, dat in het eerste deel (uit 1978 dus) ook een prominente rol speelt. Misschien is het idee hierachter – net zoals Rob Zombie deed met zijn interpretaties van de Halloween-franchise uit 2007 en 2009 – dat je ook niet te ver van de formule moet afwijken.

En dat is natuurlijk een gegeven feit bij de slasher: je kijkt elke keer eigenlijk naar dezelfde film, met enkele nieuwe elementen eraan toegevoegd. Je zou dan ook kunnen stellen dat Halloween Kills zonder deze wetenschap – dat de kijker bekend is met Laurie en Michael – een volstrekte aanfluiting is. Geënt op een chaotisch scenario vol plotgaten en ongeloofwaardigheden. Maar in de wereld van de slasher geldt más, más, más! We willen meer. We willen de trauma’s van Laurie herleven. Tot in den treurnis. Daar slaagt Green zonder meer in.