Grace S01E01: degelijke Britse whodunit

Foto credits: KRO-NCRV

Rechercheur Roy Grace (John Simm) schuwt niet om onorthodoxe middelen in te zetten tijdens zijn werk. In de openingsscène van Grace – het misdaaddrama is gebaseerd op de boeken van Peter James – blijkt dat het titelpersonage tijdens een vorige zaak gebruikmaakte van een medium dat hem min of meer vertelde waar hij moest zoeken en wie hij moest hebben. Dit was tegen het zere been van zijn superieuren, die geenszins konden lachen om de krantenkoppen toen dit nieuws lekte naar de media (denk aan gebbetjes over Ghostbusters). Maar Grace trekt zich er niets van aan en zoekt in zijn volgende zaak opnieuw naar antwoorden in de bovennatuurlijke sferen.

De eerste aflevering draait om een vrijgezellenfeest dat ontaardt in een auto-ongeluk waarbij drie van de vier inzittenden om het leven komen. De man die het heeft overleefd is zoek. Een andere man, een jonge vastgoedmagnaat die eigenlijk in het voertuig had moeten zitten, gedraagt zich nogal verdacht. De echte dader dient zich natuurlijk pas tegen het einde aan, nadat showrunner Russell Lewis de kijker meermaals op een dwaalspoor heeft gezet. Lewis houdt zich wat dat betreft aan de mores van de Britse whodunit. Erg origineel is Grace dan ook niet. En misschien is de serie eveneens een tikkeltje te ambitieus.

Omdat je sommige verhaallijnen halverwege alweer bent vergeten. Hoewel de speelfilmlengte – de twee afleveringen van het eerste seizoen duren beide anderhalf uur – zich wel uitstekend leent voor het vertellen van dit soort misdaadverhalen. Lewis neemt uitgebreid de tijd en sommige scènes zijn bewust gefilmd in een lijzig tempo. Terwijl er op een gegeven moment wél tijdsdruk ontstaat en dus spanning. Ook een cliché, maar niet per se een negatief punt, is dat Grace gesouffleerd wordt door een rationele(re) agent genaamd Glenn Branson (Richie Campbell), die de fratsen van zijn collega tot een minimum probeert te beperken.

Het resultaat is degelijk Brits drama. Met tevens een rol voor de plaats van handeling: de stad Brighton, met zijn haven en promenade aan zee, oogt romantisch maar tegelijk ook als een plek waar het ondenkbare kan gebeuren.