Gooijer ziet: Lady Dynamite

 

Zoals de nieuwe Netflix-comedy Lady Dynamite, een sitcom rond de comédienne Maria Bamford. Die serie is onlangs zonder veel fanfare op Netflix gezet en dreigt ten onder te gaan aan onbekendheid temidden van al die ándere nieuwe series; in de VS zijn in 2015 meer dan vierhonderd nieuwe (ja, vierhonderd nieuwe!) series gestart. Het is alsof iedereen met een idee een pak geld naar zijn hoofd krijgt gesmeten: maak maar!

Soms is overduidelijk dat de makers een beetje onwennig beginnen; de eerste aflevering van Lady Dynamite is behoorlijk mislukt eigenlijk. De tweede is al beter, de derde en vierde zijn hilarisch - als je het volhoudt, ben je tegen die tijd verkocht. Bamford speelt zichzelf: een onzekere, bi-polaire, awkward veertigplusser 'met zichbare zonschade' en slachtoffer van de hysterische beroemdheids-cultuur van Los Angeles, een stad alwaar iedereen in de entertainment-industrie werkt. Lady Dynamite gaat daarover, het is een meta-show over de afschuwelijk opgefokte sfeer in het tv-wereldje. Bamford en haar agent Bruce Ben-Bacharach (geweldig gespeeld door Fred Melamed, die wij vooral kennen van zijn rollen in de films van de Coen-broers) proberen haar carrière weer op rails te krijgen in het heden nadat ze ze in het verleden een enorme bi-polaire dip had. De afleveringen hinken zodoende heen en weer tussen met een titelkaart aangekondigde 'Past' en 'Present' episodes van haar manisch-depressieve stoornis. Dat levert televisie op die de kijker op een vreemde en confronterende manier zowel plaatsvervangende schaamte als ontroering oplevert. En ontzag voor Maria Bamford, die laat zien hoe verwoestend én bevredigend de rat-race van beroemdheid is voor de vele aandacht-hongerige bi-polairen die Los Angeles aantrekt. Lady Dynamite is beslist een 25-plus show: je moet ietwat door het leven beschadigd zijn om hem te kunnen begrijpen. Maar de beloning is groot, als je verder kijkt dan die ietwat mislukte pilot-aflevering.