Golden Globes 2021: de winnaars en opmerkelijkheden

De legitimiteit van de Golden Globes staat weer eens ter discussie. Onlangs bleek dat de ongeveer 90 leden van de Hollywood Foreign Press Association de facto worden betaald door de Amerikaanse televisiezender NBC. Onafhankelijk kan je de awardshow dan ook niet noemen. Een ander punt van kritiek: er bevinden zich geen critici van kleur in de gelederen van de organisatie – dat veel mensen van kleur bij de nominaties over het hoofd worden gezien komt derhalve niet als een verrassing. Ook opmerkelijk. Tóch kreeg de trofeeënavond weer volop aandacht. Amerikaanse nieuwsmedia deden alsof er niets was gebeurd; alsof er niets was geconstateerd.

De Golden Globes zijn natuurlijk, wat dat met de wetenschap van nu ook moge betekenen, een graadmeter voor de Oscars, en the show must go on. Dus won voor het eerst sinds 1984 – Barbra Streisand mocht toen een globe in ontvangst nemen – een vrouw voor beste regie: Chloé Zhao voor Nomadland. Een indrukwekkende neorealistische film over een vrouw die hemel en aarde moet doen bewegen om rond te kunnen komen. Een ander ontroerend moment was de award voor Chadwick Boseman, voor zijn rol in Ma Rainey’s Black Bottom. Simone Ledward Boseman, de weduwe van de in 2020 overleden acteur, nam de award in ontvangst.

De avond stond ook in het teken van technische problemen. De verbinding met Daniel Kaluuya, die een award won voor zijn rol in Judas and the Black Messiah, viel weg. Bij Jason Sudeikis, die won voor zijn hoofdrol in Ted Lasso , was de verbinding daarentegen prima. Zijn outfit viel daarentegen op: een hoodie volstond. Op televisiegebied waren Schitt’s Creek en The Crown grote winnaars. Catherine O’Hara won een trofee voor beste actrice en Emma Corrin, die prinses Diana vertolkt in The Crown, won eveneens een award. Een ander opvallend detail was dat Minari – een in Amerika gesitueerde film over Zuid-Koreaanse migranten – werd gekroond tot beste buitenlandse film.

Minari ís een Amerikaanse film. Maar aangezien er ook Koreaans in de film wordt gesproken, waren de – goeddeels – mannen bij de Hollywood Foreign Press in de war en werd Minari gedumpt in de buitenlandse categorie. Ironisch genoeg mocht Inglourious Basterds, van Quentin Tarantino, destijds wél meedingen naar ‘Amerikaanse prijzen’, een film waarin naar verluidt 30 procent van de gesproken taal Engels is. Het riekt allemaal naar latent racisme. En latent racisme is gewoon racisme, zoveel is duidelijk. Het blijft in die zin opzienbarend dat 90 ‘internationale filmjournalisten’ ook in 2021 meebepalen welke film- en televisieprojecten moeten worden vereeuwigd. Daar heeft de coronacrisis opmerkelijk genoeg geen verandering in aangebracht.