Gladbeck: The Hostage Crisis: onwerkelijk en knap gemonteerd

Documentairemaker Volker Heise laat in Gladbeck: The Hostage Crisis zien hoe een gijzeling in augustus 1988 uit de hand loopt. Twee mannen overvallen op 16 augustus van dat jaar een bank, nemen twee medewerkers onder schot en weten uiteindelijk de plaats delict te ontvluchten in een Audi, met een flinke som losgeld en met de gijzelaars. Hierna voegt de vriendin van een van de twee overvallers zich bij hen. De media zit dicht boven op het drietal en het kat-en-muisspel dat langs een aantal plekken – waaronder Oldenzaal - voert. Heise gebruikt uitsluitend televisiebeelden van toen in zijn nieuwste film.

Die benadering sorteert meteen een unheimisch effect. Alles wat je ziet is echt gebeurd, maar oogt als een speelfilm, zo onwerkelijk. Zo kunnen journalisten, wanneer de gijzelnemers geparkeerd staan op een plein, hen zonder obstakels interviewen. De politie is telkens in geen velden of wegen te bekennen. Als het trio vaststaat in Keulen, dan bestaat het publiek vooral uit reporters en ramptoeristen. Terwijl de politie weigert in te grijpen verslechtert de situatie, mede ingegeven door alcoholgebruik van de gijzelnemers. Dat wordt treffend omschreven door een journalist die de sfeer ‘kalm maar bruut cynisch' noemt.

Cynisch is ook het juiste predicaat voor de documentaire an sich: Heise laat naast het broddelwerk van de politie ook zien dat de media handelt zonder scrupules. Ondanks het feit dat cameraploegen al vroeg in de gijzeling - die 54 uur (!) duurt - worden verzocht afstand te nemen, bemoeien sommige journalisten zich nadrukkelijk met de gijzelnemers en de gijzelaars. Ongekend en onvoorstelbaar. Je hoopt als kijker maar dat men dat nu toch op een andere manier zou doen. Dat is niettemin wel een van de redenen om Gladbeck: The Hostage Crisis te zien: je zal waarschijnlijk nooit (meer) zo dicht bij een misdaad die aan de gang is komen.