Girlboss S01: te veel ‘boss’, te weinig ‘Girls’

Ik kom er maar gewoon voor uit: ik krijg de kriebels van Sophia (Britt Robertson), onze heldin in Girlboss. En dan niet op de positieve, Boer Herman-achtige, manier. De Netflixserie is losjes (‘heel losjes’) geïnspireerd op het leven van Sophia Amoruso, die op haar tweeëntwintigste begon met het verkopen van vintage kleding via eBay, in 2008 haar eigen webwinkel Nasty Gal opende, de bestseller #Girlboss schreef en in acht jaar uitgroeide tot één van de rijkste selfmade vrouwen ter wereld. Haar Assepoester-sprookje kreeg wel een minder betoverend staartje: eind 2016 vroeg Nasty Gal faillissement aan.

Zo ver zijn we in het eerste seizoen van Girlboss nog lang niet. Wanneer we voor het eerst met Sophia kennismaken geeft ze een tramchauffeur die haar vraagt of hij kan helpen met haar gestrande auto de middelvinger, doet alles behalve haar werk bij een schoenenzaak, steelt een tapijt bij een woonwinkel en heeft een ongemakkelijk dinertje met haar vader (Robertsons Under the Dome-collega Dean Norris).

Nu lieten series als Girls, Fleabag en Crazy Ex-Girlfriend al zien dat vrouwen ook onsympathiek kunnen (en vooral ook mogen) zijn, maar Sophia maakt het ons wel heel moeilijk het zilveren randje te vinden. Girlboss bevat namelijk wel de hufterigheid maar niet de complexiteit van zijn voorgangers. Waren de dames uit Girls zich over het algemeen niet bewust van hun eigen zwaktes en onhebbelijkheden, Sophia draagt haar FUCK YOU-mentaliteit net zo trots als het vintage motorjack dat ze voor negen dollar uit de kringloop heeft gevist.

Hoe onaardig en onaangepast ze ook doet – of ze nu het verzoeningsgeschenk van een rivale (de altijd welkome Melanie Lynskey) verknipt, of proletarisch winkelt in een boekenzaak – Girlboss kiest Sophia’s kant, zoals een moeder die vertederd toekijkt hoe haar ‘levendige’ kroost bij vrienden thuis de tent afbreekt. Robertson doet op haar beurt haar best om er één keer per aflevering één traan of ontboezeming uit te persen, om te laten zien dat ‘nasty gal’ toch ergens een hart verstopt heeft. Het maakt het moeilijk mee te leven met Sophia’s vele worstelingen, van afleverdeadlines tot negatieve recensies. Wanneer zelfs de aanwezigheid van RuPaul – als Sophia’s buurman – de boel niet op kan fleuren, dan heb je een probleem.

Het doet ons denken aan de opmerking die een advocate (Rashida Jones) in The Social Network tegen Mark Zuckerberg (Jesse Eisenberg) maakte: ‘Ik denk niet dat je een eikel bent, je doet alleen heel erg je best er een te zijn.’ Maar Sophia is geen Mark Zuckerberg, en Girlboss is niet The Social Network.