Game of Thrones S07: meer spektakel, maar ook meer slordigheden

Het zevende seizoen van Game of Thrones begon sterk, maar is gaandeweg wel wat scheurtjes gaan vertonen. De razende snelheid waarmee het plot wordt afgewikkeld heeft voor frustrerende slordigheden gezorgd, zoals onduidelijke motivaties van personages en het bij vlagen compleet ontbreken van enige samenhang tussen tijdsverloop en reisafstanden.
Daar staat echter tegenover dat door het beperktere aantal afleveringen in dit een-na-laatste seizoen – zeven in plaats van de gebruikelijke tien – de makers meer budget en draaitijd per aflevering te besteden hebben, wat duidelijk te zien is in de hoeveelheid spektakelscènes, de kwaliteit van de special effects en de uitgebreidere locatieshots.
De seizoensfinale weet gelukkig – dankzij een lengte van 81 minuten, de langste aflevering ooit! – een aardige balans te vinden. 'The Dragon and the Wolf' neemt de frustraties niet volledig weg, maar is desalniettemin een ronkende afsluiter én een sterke opmaat naar het komende laatste seizoen.

De eerste helft van de aflevering (SPOILERS!) wordt volledig besteed aan de onderhandelingen – inclusief ijszombiedemonstratie – in King's Landing. Dit tragere tempo is een goede keus, want de hoeveelheid personages dat hier bij elkaar komt is enorm: Daenerys, Jon, Tyrion, Davos, Theon, The Hound, Brienne, Podrick, Missandei en Varys aan de ene kant, Cersei, Jaime, Euron, Bronn, Qyburn en The Mountain aan de andere.
Dat levert naast het treffen tussen Daenerys en Cersei een aantal fijne herenigingen op, zoals het drietal Tyrion, Bronn en Podrick, en Brienne en The Hound, die elkaar voor het laatst troffen in een gevecht met een bijna dodelijk afloop. Verreweg het belangrijkst is echter de familiereünie van de drie laatste Lannisters: Jaime, Cersei en Tyrion. Die laatste twee botsen op elkaar in een sterk gespeelde scène, waarin Tyrion probeert Cersei te overtuigen van het belang van een wapenstilstand – en lijkt te slagen. Líjkt, want later zal blijken dat Cersei haar jongere broer meesterlijk om de tuin heeft geleid. Met haar tweelingbroer gaat het haar echter minder goed af.
De confrontatie tussen de twee, waarin voor Jaime dan toch eindelijk het breekpunt is bereikt, is intens spannend. Niet alleen doordat het volkomen geloofwaardig is dat dit Jaime's einde zou kunnen zijn – in opdracht van Cersei gedood door The Mountain – maar ook door de complexe emoties die van de gezichten van de acteurs af te lezen zijn. Het laatste shot van Cersei, waarin ze lijkt te beseffen dat ze door haar eigen schuld Jaime is kwijtgeraakt, is prachtig.

Eindresultaat van de onderhandelingen: Daenerys en Jon denken dat Cersei haar troepen naar de Muur stuurt om mee te strijden tegen de White Walkers, maar eigenlijk is ze bezig om een een huurlingenleger naar Westeros te halen en haar positie in het zuiden te verschuiven. Met Jaime op weg naar het noorden is het echter de vraag hoe lang die list standhoudt.
De lopende verhaallijn in Winterfell krijgt ondanks een rammelende opbouw in de voorgaande afleveringen een bevredigende afloop, als blijkt dat Sansa zich tóch niet door Littlefinger tegen Arya op heeft laten zetten. De intrigant blijkt de Stark-kinderen te hebben onderschat en wordt overvallen door een hoorzitting waarin niet Arya maar hijzélf de beschuldigde blijkt te zijn, eindigend met een rappe executie. Dat de scène een parallel vormt met de scène in seizoen 1, waarin Ned Stark door Littlefinger werd verraden, is mooi gedaan.
Er wordt vaker aan Ned gerefereerd in deze aflevering en dat is geen toeval. Neds morele inborst en eerlijkheid – eigenschappen die hem een goede heerser in het Noorden maakten – kwamen hem duur te staan in de slangenkuil van King's Landing. Littlefingers methodes daarentegen werkten juist uitstekend in die omgeving, maar in Winterfell legt hij het af tegen de Starks, omdat ze zich niet tegen elkaar uit laten spelen. Sansa en Arya herinneren na afloop aan de woorden van hun vader: ‘De eenzame wolf sterft, de roedel overleeft.’

Ook Jon haalt zijn Ned aan, als hij kritiek op zijn weigering om beloftes te doen die hij niet waar kan maken. Zijn verdediging: leugens leiden alleen maar tot meer leugens, en daar is geen plek voor in de strijd tegen de White Walkers. Dit hangt samen met een ander terugkerend thema in deze aflevering.
In de zaak tegen Littlefinger wordt de door hem georchestreerde moord op Jon Arryn en de bijbehorende leugen dat de Lannisters erachter zaten – het punt waarop de serie zeven jaar geleden begon – aangewezen als de oorzaak van de dood van Ned en alles dat volgde.
Bran en Sam voeren dit echter nog verder terug, wanneer Bran vertelt dat Jon de bastaardzoon van Rhaegar Targaryen en Lyanna Stark is, en Sam hem corrigeert met de kennis dat Rhaegar met Lyanna getrouwd was. We wisten natuurlijk al dat dit Jon de wettige erfgenaam van de Targaryen-dynastie maakt.
Maar wat het ook betekent, is dat Roberts Opstand gebaseerd was op een leugen. En dat Ned – nooit liegende Ned – de afkomst van Jon voor de wereld moest verzwijgen, om hem te beschermen tegen zijn beste vriend Robert én om verdere chaos in Westeros te voorkomen. Chaos die er uiteindelijk alsnog kwam en Ned het leven kostte.
Ook nu nog verandert de afkomst van Jon – of eigenlijk Aegon Targaryen, zo blijkt – mogelijk de hele politieke situatie. Voor mensen als Varys en Tyrion kan Jon een beter, voorspelbaarder alternatief voor Daenerys zijn, of hij dat zelf nou wil of niet. En hoe zal Daenerys er zelf op reageren? Haar recht op de IJzeren Troon is immers een van haar grootste drijfveren.

Om het nog gecompliceerder te maken: vlák voor Jon van deze informatie op de hoogte gebracht kan worden, per boot op weg naar Winter, besluiten hij en Daenerys hun opgebloeide liefde te consumeren. Nou is volgens de maatstaven in Westeros een huwelijk tussen een tante en neef niet heel buitengewoon, maar het geeft toch te denken. Helemaal aangezien de serie sinds vorige week flink aan het hinten is naar een mogelijke zwangerschap.
En alsof die klapper niet genoeg is, eindigt het seizoen met de gebeurtenis waar iedereen al jarenlang met grote vrees op zit te wachten: de val van de Muur. Of in ieder geval een aanzienlijk stuk ervan. Een ijszombiedraak blijkt precies te zijn waar de Night King al die tijd op zat te wachten. Met diens blauwe vlammen – het sounddesign van de ondode draak is briljant – brandt hij een enorm gat in de muur, waarna zijn Leger van de Doden erdoorheen trekt. Spectaculair en angstaanjagend. De Grote Oorlog is begonnen.

Wanneer we het laatste seizoen te zien krijgen is nog afwachten. De officiële planning was zomer 2018, maar er gaan inmiddels geruchten dat het pas begin 2019 gaat worden. Er is gelukkig ook goed nieuws: volgens diezelfde geruchten worden alle zes de afleveringen dubbele lengte!