Game of Thrones S08E03: veel spektakel, weinig antwoorden

The Long Night - de derde aflevering van het achtste seizoen - opent intens spannend, met Winterfell in opperste staat van paraatheid, terwijl het leger van de Night King nadert. In het duister. En stil. Wat een fantastisch beeld oplevert wanneer de Dothraki met vlammende zwaarden – dankzij Melisandre, die vlak voor de strijd ten tonele verschijnt – de koude nacht in galopperen en in angstwekkend hoog tempo… uitgedoofd worden.

Vanaf dan gaat het alleen maar bergafwaarts voor de verdedigers van Winterfell, die wanhopig vechten terwijl de chaos om hen heen escaleert en de levende doden over de muren buitelen. En als dan uiteindelijk blijkt dat drakenvuur toch níet werkt tegen de Night King én hij letterlijk alle doden in en rond Winterfell doet herrijzen, lijkt de strijd compleet hopeloos.

Toch valt het aantal schokkende sterfgevallen enorm mee. Met nog maar enkele afleveringen te gaan en een enorme veldslag als deze zou je een flinke emotionele stomp in de maag verwachten, maar de slachtoffers van naam zijn op één hand te tellen. Edd gaat eraan als hij Sam probeert te helpen, Theon sterft een nobele dood terwijl hij Bran verdedigt en Ser Jorah geeft zijn leven – uiteraard! – om Daenerys te beschermen.

En dat is helaas niet het enige slechte nieuws voor Huis Mormont, want Lyanna wordt te grazen genomen door een ijszombiereus. Met haar laatste adem krijgt ze het echter nog voor elkaar om diezelfde ondode reus om te leggen door een zwaard in z’n oog te steken, want zo is ze. De stoerste 13-jarige van Westeros, tot de dood.

De laatste is Beric, die na eerder al zes keer tot leven te zijn gewekt toch eindelijk definitief sterft, nadat hij samen met de Hound Arya redt van een horde zombies. De taak waarvoor de Lord of Light hem had voorbestemd zat erop, aldus Melisandre. En daarmee ziet de oplettende kijker de verrassende wending misschien al aankomen...

Op het moment dat de Night King voor Bran staat en alle hoop vervlogen is, is het niet Jon en niet Daenerys, maar inderdaad Arya, die ogenschijnlijk vanuit het niets – en met de tweehandige dolk-truc die ze vorig seizoen op Brienne demonstreerde – hem de fatale steek toebrengt en Westeros redt. Arya, getraind door een cultus van moordenaars die de dood aanbidden, vermoordt de metaforische verpersoonlijking van de dood. Een onverwachte en toch volkomen passende ontknoping!

En dat was het dan, wat de Night King en de eeuwige winter betreft. Of toch niet? Voor een strijd die duizenden jaren geleden begon voelt dit einde – hoewel spectaculair en verrassend – toch wat onbevredigend. Dat komt vooral doordat er zoveel onduidelijk blijft:

Wat was de reden dat de Night King juist nu, na al die millennia, besloot toe te slaan? Wat is precies het belang van de Three-Eyed Raven? En wat is de rol van de Lord of Light, die als we Melisandre moeten geloven een flinke hand heeft gehad in alles wat er is gebeurd? Is Arya nu de voorspelde prins (of prinses) die was beloofd? En als Jon niet degene was die de Night King zou doden, waarom keerde hij dan terug uit de dood? Allemaal vragen waarop we vooralsnog geen antwoorden hoeven te verwachten, tenzij Bran opeens opmerkelijk spraakzaam wordt.

Vanaf volgende week lijkt de focus weer te verschuiven naar de politiek en de strijd om de IJzeren Troon, maar het zou jammer zijn als de bovennatuurlijke elementen van Game of Thrones niet nog een staartje krijgen. Niks mis met het bewaren van wat mysterie, maar die zeven seizoenen aan raadselachtige toespelingen moeten toch érgens toe leiden...

Enfin. Met nog drie afleveringen van in totaal 238 (!) minuten te gaan, heeft Game of Thrones ongetwijfeld nog de nodige verrassingen in het verschiet. En de nodige schokkende sterfgevallen. Valar morghulis, immers.

The Long Night - de derde aflevering van het achtste seizoen - opent intens spannend, met Winterfell in opperste staat van paraatheid, terwijl het leger van de Night King nadert. In het duister. En stil. Wat een fantastisch beeld oplevert wanneer de Dothraki met vlammende zwaarden – dankzij Melisandre, die vlak voor de strijd ten tonele verschijnt – de koude nacht in galopperen en in angstwekkend hoog tempo… uitgedoofd worden.

Vanaf dan gaat het alleen maar bergafwaarts voor de verdedigers van Winterfell, die wanhopig vechten terwijl de chaos om hen heen escaleert en de levende doden over de muren buitelen. En als dan uiteindelijk blijkt dat drakenvuur toch níet werkt tegen de Night King én hij letterlijk alle doden in en rond Winterfell doet herrijzen, lijkt de strijd compleet hopeloos.

Toch valt het aantal schokkende sterfgevallen enorm mee. Met nog maar enkele afleveringen te gaan en een enorme veldslag als deze zou je een flinke emotionele stomp in de maag verwachten, maar de slachtoffers van naam zijn op één hand te tellen. Edd gaat eraan als hij Sam probeert te helpen, Theon sterft een nobele dood terwijl hij Bran verdedigt en Ser Jorah geeft zijn leven – uiteraard! – om Daenerys te beschermen.

En dat is helaas niet het enige slechte nieuws voor Huis Mormont, want Lyanna wordt te grazen genomen door een ijszombiereus. Met haar laatste adem krijgt ze het echter nog voor elkaar om diezelfde ondode reus om te leggen door een zwaard in z’n oog te steken, want zo is ze. De stoerste 13-jarige van Westeros, tot de dood.

De laatste is Beric, die na eerder al zes keer tot leven te zijn gewekt toch eindelijk definitief sterft, nadat hij samen met de Hound Arya redt van een horde zombies. De taak waarvoor de Lord of Light hem had voorbestemd zat erop, aldus Melisandre. En daarmee ziet de oplettende kijker de verrassende wending misschien al aankomen...

Op het moment dat de Night King voor Bran staat en alle hoop vervlogen is, is het niet Jon en niet Daenerys, maar inderdaad Arya, die ogenschijnlijk vanuit het niets – en met de tweehandige dolk-truc die ze vorig seizoen op Brienne demonstreerde – hem de fatale steek toebrengt en Westeros redt. Arya, getraind door een cultus van moordenaars die de dood aanbidden, vermoordt de metaforische verpersoonlijking van de dood. Een onverwachte en toch volkomen passende ontknoping!

En dat was het dan, wat de Night King en de eeuwige winter betreft. Of toch niet? Voor een strijd die duizenden jaren geleden begon voelt dit einde – hoewel spectaculair en verrassend – toch wat onbevredigend. Dat komt vooral doordat er zoveel onduidelijk blijft:

Wat was de reden dat de Night King juist nu, na al die millennia, besloot toe te slaan? Wat is precies het belang van de Three-Eyed Raven? En wat is de rol van de Lord of Light, die als we Melisandre moeten geloven een flinke hand heeft gehad in alles wat er is gebeurd? Is Arya nu de voorspelde prins (of prinses) die was beloofd? En als Jon niet degene was die de Night King zou doden, waarom keerde hij dan terug uit de dood? Allemaal vragen waarop we vooralsnog geen antwoorden hoeven te verwachten, tenzij Bran opeens opmerkelijk spraakzaam wordt.

Vanaf volgende week lijkt de focus weer te verschuiven naar de politiek en de strijd om de IJzeren Troon, maar het zou jammer zijn als de bovennatuurlijke elementen van Game of Thrones niet nog een staartje krijgen. Niks mis met het bewaren van wat mysterie, maar die zeven seizoenen aan raadselachtige toespelingen moeten toch érgens toe leiden...

Enfin. Met nog drie afleveringen van in totaal 238 (!) minuten te gaan, heeft Game of Thrones ongetwijfeld nog de nodige verrassingen in het verschiet. En de nodige schokkende sterfgevallen. Valar morghulis, immers.