Game of Thrones S08E02: oude vrienden en voormalige vijanden

Inderdaad, deze aflevering is nóg meer inleiding, voor de apocalyptische strijd met het leger van de Night King losbarst. Maar waar vorige week in Winterfell net iets te veel tijd opging aan Disney-achtige, romantische drakenritjes, wat te sitcom-achtige humor en het nog snel even afwerken van een paar plotpunten, wordt de volledige speelduur van de tweede aflevering A Knight of the Seven Kingdoms – net geen vol uur – besteedt aan wat Game of Thrones zoveel meer maakt dan het gemiddelde fantasy-epos: de personages.

Onder een intens drukkend gevoel van naderend onheil bereidt een uitgebreid gezelschap aan oude vrienden, (voormalige) vijanden en ongemakkelijke allianties zich in Winterfell – de enige locatie deze aflevering – gezamenlijk voor op wat komen gaat. En daarmee wordt zeven jaar aan karakterontwikkeling rijkelijk uitbetaald.

Zo hebben we de herenigde broers Tyrion en Jaime, die zich afvragen wat hun vader in godsnaam zou zeggen als hij wist dat zijn zoons op het punt stonden hun levens te geven om Winterfell te verdedigen. En Sam die zijn familiezwaard (van Valyriaans staal, belangrijk!) aan Jorah schenkt uit dank aan diens vader. Sansa die breekt bij het weerzien met Theon. Arya die een moment van subtiele genegenheid deelt met de Hound en Beric, die voorheen beiden op haar dodenlijst stonden. Jorah die zijn nichtje Lady Mormont – uiteráárd volkomen tevergeefs, want ze is de meest 'bad ass' 13-jarige ooit – ervan probeert te weerhouden mee te vechten. Jon, Sam en Edd, de laatste restanten van de Night’s Watch, die als vanouds vanaf de muur de nacht in turen.

(En ietwat ongemakkelijk: Arya die een seksscène deelt met Gendry, wat toch een beetje is alsof je naar je kleine zusje kijkt. Maar aan de andere kant: Arya is geen klein zusje meer en ze heeft de littekens om het te bewijzen.)

Maar vooral: Tyrion, Jaime, Brienne, Pod, Tormund en Davos, die de nacht samen bij een haardvuur doorbrengen. Een bijeenkomst die opeens verdomde emotioneel wordt, wanneer Jaime besluit om Brienne dan en daar tot de eerste vrouwelijke ridder – 'Fuck traditie!', aldus Tormund – van de Zeven Koninkrijken te slaan. De apotheose van een plotlijn die in seizoen drie begon en oh man, 'the feels'!

Tegelijkertijd zorgt de situatie ervoor dat een aantal zaken die al enige tijd in de lucht hingen eindelijk worden uitgesproken. Bran legt uit dat de Night King letterlijk de wereld zoals hij is wil vernietigen, inclusief elke herinnering eraan. En daarvoor moet hij beginnen bij Bran zelf, of eigenlijk: bij de Three-Eyed Raven. En of de Night King kwetsbaar is voor drakenvuur, zoals wordt gespeculeerd? Geen flauw idee, aldus Bran, want 'niemand heeft het ooit eerder geprobeerd'.

En zodra ze de moeite nemen om een gesprek met elkaar te voeren, blijken Daenerys en Sansa het prima met elkaar te kunnen vinden, zolang het niet over een al dan niet onafhankelijk Noorden gaat. Jon maakt het allemaal nog wat complexer door aan Dany te onthullen dat hij eigenlijk de rechtmatige erfgenaam is van haar broer Rhaegar, en dus een claim heeft op de IJzeren Troon. Dat lijkt niet echt goed te vallen, maar het gesprek wordt bruusk onderbroken door hoorngeschal, wat in Game of Thrones zelden een goed teken is...

De komende aflevering werd geregisseerd door Miguel Sapochnik – die ook verantwoordelijk was voor onder meer Hardhome en Battle of the Bastards – en duurt 1 uur en 22 minuten, dus dat wordt een gegarandeerd actiespektakel. En dankzij het uitstekende karakterwerk in A Knight of the Seven Kingdoms weten we weer pijnlijk goed wat er op het spel staat.