Foundation S01E01: sciencefictionepos maakt nieuwsgierig

Het is aan Foundation te zien dat scenaristen David S. Goyer en Josh Friedman lang hebben nagedacht over hoe ze de befaamde sciencefictionboekenreeks van Isaac Asimov wilden verfilmen. Want het adapteren van Asimovs complexe materie – een eeuwenlang durend epos geïnspireerd door de val van het Romeinse Rijk – is zonder twijfel een beproeving geweest. Het is echter spijtig dat Foundation vrijwel direct doet denken aan Game of Thrones, met een verhaal over een uiteenvallend rijk, plechtstatige speeches en stammenvetes. Misschien wel omdat Game of Thrones – ondanks het miserabele slot – toch wel de blauwdruk is voor sciencefiction en fantasy vandaag de dag.

Foundation draait om het jonge genie Gaal Dornick (Lou Llobell), die vanuit de verre planeet waar haar familie een algenboerderij bezit zich besluit te voegen in het centrum van het galactische imperium waar de grote ‘mathematicus, martelaar en moordenaar’ Hari Seldon (Jared Harris) zetelt. Overigens is Seldon op dat moment nog uitsluitend mathematicus, de andere twee ‘titels’ zal hij spoedig op z’n rekest krijgen wanneer de drie keizers – een genetisch triumviraat bestaande uit drie klonen die de scepter zwaaien over het grote rijk – erachter komen dat Seldon beschikt over schadelijke informatie. De wetenschapper heeft namelijk berekend dat er een allesverwoestende oorlog aanstonds is.

Via een algoritme kan Seldon het gedrag van mensen voorspellen en daarmee de toekomst. Gaal beschikt over een soortgelijk talent dat niet overal op prijs wordt gesteld in een paradigma waar wetenschap soms gelijk staat aan hekserij. En waar religies scherpe wetenschappelijke observaties vertroebelen. Foundation is dan ook rijk aan analogieën met onze huidige tijd: denk aan de strijd tegen klimaatverandering, of de strijd tegen irrationele emoties. Die boodschappen liggen er dik bovenop. En dat is geen probleem: dat is inherent aan dit type genre-televisie. En Foundation is ook bij vlagen een lust voor het oog: met shots van uitgestrekte toendra’s in verre galactische oorden.

Maar de duivel zit in de details. Een van de keizers, gespeeld door Lee Pace, lijkt in zijn rol bijna als twee druppels water op Loki (Tom Hiddleston) uit het Marvel-universum. Hebben de makers dit bewust gedaan? Het stoort niettemin: scènes met Pace boeten hierdoor aan kracht in. Tóch maakt Foundation nieuwsgierig: onder meer vanwege een monoliet aan de grens van het rijk die nog door geen enkel mens is bedwongen. Waar staat dit bouwwerk genaamd ‘De Kluis’ voor? Hopelijk voor iets diepzinnigs of esoterisch zoals in 2001: A Space Odyssey (1968)? En ook de dialoog is bij vlagen indrukwekkend, zoals deze uitspraak over de relatie tussen kunst en politiek: ‘Kunst is simpelweg het bezigen van politiek met een zoete tong.’

Maar of Goyer en Friedman de toestemming krijgen om 32 afleveringen hiervan te maken? Dat is nog volstrekt in het ongewisse.