Film Encyclopedie: de evolutie van Green Screen

 

Zelfs de meeste kinderen weten tegenwoordig door smartphone apps als Musemage al wat Green Screen is: het vervangen van een egaal gekleurde achtergrond in een digitale foto of video door een zelfgekozen achtergrond waardoor je voor de Eiffeltoren staat in plaats van de witte muur in je kamer. Of liever de groene muur; de beeldsensor van moderne digitale camera's is erg gevoelig voor groen licht waardoor het goed scheiden van voor- en achtergrond bij groen technisch makkelijker is. Weermannen staan aldus voor een green screen terwijl hun geanimeerde weerkaarten real-time in de achtergrond worden geplakt, tijdens verkiezingsuitslagen drentelen de anchors via green screens door virtual sets en live grafieken en Daenerys jongleert in GOT met CGI-draken in een dramatisch landschap naar keuze. De algoritmes van compositing software als Nuke en werkstations als Ultimatte doen het zware werk. Zolang iedereen in beeld maar af ziet van het dragen van appelgroene jurken en jasjes gaat alles ongemerkt voorbij aan de kijker.

Vroeger echter was het handwerk. Althans, in den beginne van de cinematografie was het combineren van beeldelementen op analoog celluloid een kwestie van het tweemaal belichten van de film in de camera, later van het gebruik van Blue Screen (werkte beter met foto-emulsies maar wordt nog steeds gebruikt in bepaalde situaties) in combinatie met gigantische optische printers. Het was allemaal veel bewerkelijker en technisch eigenlijk indrukwekkender dan de moderne digitale technieken, als je tenminste met een ambachtelijk oog kijkt. Filmmaker Mark Vargo was indertijd bij effectenstudio Industrial Light and Magic betrokken bij het blue screen werk van Star Wars The Empire Strikes Back en in dit bijzonder nerdy filmpje legt hij uit wat de geschiedenis van de techniek is en hoe hij er in de jaren 80 mede voor zorgde dat de ruimteveldslagen in Stars Wars er zonder digitale technieken toch geweldig uit zagen. Heel old skool allemaal: