Feminists: What Were They Thinking?: activisme is nodig voor verandering

‘Waarom lachen we zo veel? Waarom proberen we zo aantrekkelijk te zijn? Waarom wordt woede niet als vrouwelijk beschouwd?’. Het zijn de wrange vragen van journaliste Susan Brownmiller. De documentaire Feminists: What Were They Thinking? blikt terug op de feministische beweging in de jaren zeventig.

Activist en regisseur Johanna Demetrakas werd geïnspireerd door het gelijknamige fotoboek van Cynthia MacAdams. MacAdams fotografeerde bekende en onbekende vrouwen die volgens haar de feministische boodschap van de tijd vertegenwoordigden. De documentaire is een archief met persoonlijke verhalen van bekende vrouwen, zoals actrices Jane Fonda en Lily Tomlin (ook samen op Netflix te zien in Grace and Frankie ), schrijver en activist Kate Millet, componist Meredith Monk, kunstenaar Laurie Anderson, en meer.

De vrouwen bespreken het taboe rond het (naakte) vrouwelijke lichaam, vrijheid, familie, carrières en het stigma achter het feminisme. Alle geïnterviewden zijn het erover eens dat het feminisme de deur openbrak voor vrouwen in de jaren zeventig. Het zorgde er niet meteen voor dat er gelijke kansen kwamen, maar de feministische beweging liet zien dat vrouwen een stem hadden, en geen ondergeschikte status hoefden te accepteren.

De documentaire vult interviews aan met fragmenten uit het boek van MacAdams, oude filmfragmenten en commercials. Het zijn illustratieve snippers die de beeldvorming van de vrouw weergeven over de jaren heen. Van Marilyn Monroe’s gekir in de klassieke film Gentlemen Prefer Blondes en een segment uit een voorlichtingsfilm over de voordelen van huishoudkunde, tot het taboe rond homoseksualiteit in de film The Children’s Hour.

Net zoals de burgerrechtenactivisten en lhbt-activisten, geven de feministen van de oude stroming aan dat hun beweging waardevolle vooruitgang heeft geboekt, maar niet genoeg. Dit zie je terug in interviews met een aantal jonge vrouwen, waar je meekrijgt hoe de volgende generatie over het onderwerp en de beweging denkt. De oudere feministen maakt het niet uit dat de nieuwe generatie de term ‘feministe’ vermijdt. De nieuwe generatie richt zich meer op specifieke doelen van onder de oude feministische paraplu: gelijk loon, gelijke kansen.

Wanneer je de visuele overlapping ziet met de Women’s March 2017 (verscheidene protestmarsen tegen president Donald Trump en het politiegeweld tegen Afro-Amerikanen, en voor vrouwenrechten) en het grootste feministische protest  ‘March for the Equal Rights Amendment’ uit 1978 lijkt het of er bar weinig is veranderd in veertig jaar.

De documentaire Feminists: What Were They Thinking? is een bespreking van waar we vandaan komen, waar we zijn, en waar we naartoe moeten gaan.