Fatherhood: sentimenteel en onoprecht

De hamvraag in Fatherhood is: zou Kevin Hart een single dad kunnen zijn? Een hardwerkende vader die tegelijk luiers verschoont, hulpgroepen voor jonge ouders bijwoont? Wie bekend is met het komediewerk van Hart zou waarschijnlijk een volmondig nee zeggen. Zodoende is Fatherhood een interessant experiment: Hart speelt Matthew Logelin, een techexpert die zijn vrouw kort na de geboorte van hun dochter Maddy verliest. Na de uitvaart proberen Logelins schoonmoeder en moeder hem ervan te overtuigen bij hun in de buurt te komen wonen. Dat is makkelijker voor het kind zonder moeder. Maar Logelin wil die ouderrol graag zelf op zich nemen.

Dat is natuurlijk een perfect uitgangspunt voor Hart, die lekker mag hannesen met kinderwagens en melkflesjes. En bovendien is Fatherhood een typisch voorbeeld van atypische casting. Daar moet je als kijker echter wel in mee willen gaan, en dat is moeilijk. Want Logelin wordt neergezet als een barmhartig en zachtmoedig mens – dus precies het tegenovergestelde van Harts komische persona. Als hij na het overlijden van zijn vrouw weent, voelt dat even licht pathetisch en onbedoeld geestig. Telkens denk je: als de échte Kevin Hart 24 uur per dag verantwoordelijk zou zijn voor een zuigeling, zou het voor hem een nachtmerrie zijn.

De film probeert niettemin, koste wat kost, met behulp van sentimentele pianomuziek, de kijker ervan te overtuigen dat Hart hiertoe in staat is. Dit voelt op den duur als een wanhoopsoffensief. Misschien wel omdat Harts grappen over zijn vrouwen, hij is bezig aan zijn tweede huwelijk, tijdens bepaalde scènes te binnen schieten – die worden steevast opgevoerd als de kinderverzorgers. Misschien omdat de komiek zo fel ageert tegen cancelcultuur – omdat hij natuurlijk vreest zelf ‘opnieuw’ gecanceld te worden, en dat zou Logelin nooit overkomen. Kortom, Fatherhood voelt onoprecht, nep. En misschien is het grootste probleem wel dat Hart niet geschikt is voor onvervalste dramatische rollen.