Extrapolations S01E01-02: ietsjes te ambitieus maar intrigerend

Foto credits: Apple TV+

Het is 2037. De luchtkwaliteit op aarde is zo abominabel dat een jongetje van z’n moeder slechts een kwartiertje buiten mag spelen. Filmmaker Scott Z. Burns ( The Report , 2019) windt er in Extrapolations geen doekjes om: de wereld is aan het vergaan. Zijn serie biedt een misantropische kijk op een toekomst waarin te zien is hoe overheden de Parijsakkoorden van 2015 negeerden. Burns giet deze misère in de vorm van een anthologiereeks waarin vanuit het perspectief van een keur aan personages (aan sterren geen gebrek, onder meer Edward Norton en Meryl Streep geven acte de présence) de apocalyps wordt getoond.

Dit geeft de serie een bijna-democratisch karakter. Omdat Burns mensen uit verschillende landen en met tegenstrijdige belangen introduceert. Frappant is ook dat deze personages weer aan elkaar zijn verbonden. Waarmee de maker lijkt te stellen: wij mensen zijn onmiskenbaar afhankelijk van elkaar. Zo is er de Algerijnse Ezra Haddad (Tahar Rahim uit Un prophète , 2009) die zijn land vertolkt bij de Verenigde Naties. Haddad is getrouwd met de Amerikaanse Rebecca Shearer (Sienna Miller). Of de Amerikaanse ondernemer Junior (Matthew Rhys uit The Americans ) die in het Russische Sint-Petersburg een casino uit de grond probeert te stampen.

Voor ondernemerschap is ook in ellendige tijden ruimte, of is hier sprake van inhaligheid? Misschien is het meest stuitende aan Extrapolations wel dat er de suggestie wordt gewekt dat er überhaupt niets meer valt te redden; dat ‘we’ te laat zijn. En dat zelfs dan nationalisme prevaleert, geïllustreerd in een scène waarin Palestina het Westen smeekt om op te houden met gezever over het maximaal aantal centimeters dat de zeespiegel mag stijgen: Palestijnen hebben nu al een gebrek aan schoon drinkwater. Kortom, Extrapolations is buitengewoon zwaarmoedige televisie. Burns benadrukt dat nog eens door alle scènes te vangen in een grauw kleurenfilter.

Het project is ambitieus, maar door al die personages is het in de eerste twee afleveringen moeilijk om alles te volgen en met hen te sympathiseren. Dat is een bekend probleem: het schrijven van een scenario met een overdaad aan stemmen is steevast een flinke beproeving. Dat lijkt de achilleshiel van het verder intrigerende Extrapolations.