Extraordinary Attorney Woo S01E01: onnondig gekunsteld

Woo Young-Woo (Park Eun-Bin) gedraagt zich van jongs af aan al ongewoon. Dus neemt haar vader haar als ze vijf jaar oud is mee naar de kinderarts, omdat ze nog niet kan praten. De jonge Zuid-Koreaanse blijkt echter autistisch en hyperintelligent, gezegend met een ijzersterk geheugen. Jaren later is het alleen maar logisch dat ze terechtkomt op een prestigieuze universiteit, waar ze rechten gaat studeren. In het redeneren blijkt ze een ster, maar de interactie met andere mensen verloopt moeizaam. Dat ziet ook haar collega, wanneer Woo na haar studie wordt aangenomen bij een groot advocatenkantoor.

Hoe gaat ze dat doen in de rechtszaal? Woo heeft moeite mensen aan te kijken, rolt voortdurend met haar ogen, vertelt op het oog weinig relevante anekdotes en beweegt als een robot. De makers van Extraordinary Attorney Woo hebben echter het plan opgevat om vooroordelen over autisme en het autistisch spectrum weg te nemen. Dat gaat maar moeilijk als je hoofdpersoon voldoet aan vrijwel alle clichés die er bestaan over autisme. Park oogt machinaal en onmenselijk. Als een rigide cartoon. Elk greintje invoelingsvermogen lijkt te ontbreken.

Totdat ze begint aan haar eerste zaak, waarin een bejaarde vrouw wordt beschuldigd van de moord op haar demente echtgenoot. Woo ziet al snel dat de vrouw geen motief heeft, ze zal namelijk niets erven – een detail dat haar collega over het hoofd heeft gezien. Dus kan je wel raden waar het drama naartoe wil: de hoofdpersoon kan ondanks haar autisme prima functioneren, de mensen om haar heen moeten wat meer begrip tonen, zoiets. Die al vrij opzichtige boodschap wordt helaas voortdurend overschaduwd door de opmerkelijke, gekunstelde en vooral onnodige trekjes en grimassen van Woo zelf.