Emily in Paris S01E01: onuitstaanbaar escapisme

Twintiger Emily Cooper (Lily Collins uit Tolkien) werkt in Chicago voor een bedrijf dat andere bedrijven in de markt zet. Haar baas Madeline (Kate Walsh) staat op het punt om voor een jaar een van de cliënten van de firma te helpen in Parijs, maar moet verstek laten gaan omdat ze onverwachts zwanger is. Wil Emily in haar plaats gaan? Natuurlijk! Het is de kans van haar leven. Zodoende belandt de jongeling die normaliter in de wandelgangen achter haar overste aanhuppelt prompt in de lichtstad. Dat ze geen Frans spreekt levert op haar nieuwe kantoor meteen problemen op.

Showrunner Darren Star, bekend van chique dramedy’s als Sex and the City, probeert in Emily in Paris de Franse hoofdstad te tonen vanuit de blik van de buitenstaander. Een buitenstaander die een tamelijk romantisch beeld heeft van de stad, wat in de eerste aflevering doodleuk wordt bevestigd. Want de nieuwe Netflix-titel valt in de categorie onuitstaanbaar escapisme. Emily leeft een leven zoals de ‘personages’ uit realityseries als The Hills; zonder tegenslagen. Hoewel haar nieuwe collega’s het wel moeilijk hebben met de nieuweling: ze spreekt uitsluitend Engels met af en toe een ‘bonjour’ en heeft ook nog eens innovatieve ideeën.

Wat volgt is een reeks aan onschuldige frustraties. Parijzenaren worden als arrogant voorgespiegeld – tja, dat krijg je als je ze niet verstaat; mannen geven twee zoenen; Franse kinderen zijn vervelender dan Amerikaanse. Het is cliché, maar dat hoort bij onuitstaanbaar escapisme; het mag oppervlakkig zijn. En kritiek pareert Emily met haar gulden glimlach. Ze komt er telkens mee weg. Hoewel ze – dat zien we overigens nauwelijks – wel beschikt over een ijzeren arbeidsdiscipline. Dat schrikt de Fransen, die een lager werktempo gewend zijn, natuurlijk ook af. Moeten ze straks door de komst van Emily ook nog eens meer passie voor hun professie tonen.

Je zou Emily in Paris, gezien de bovengenoemde kritiek, kunnen beschouwen als 'Amerikaans stereotype ontmoet Franse stereotypen in Parijs'. Haar relaties met de Fransozen zijn eerst bekoeld, maar zullen ongetwijfeld later in het seizoen ontdooien. Mensen zijn ook maar mensen. Maar een representatie van Parijs mag je dit niet noemen. Emily in Paris belicht het Parijs dat Amerikanen zien als ze er twee dagen zijn. Misschien is dat de reden dat Amerikaanse critici het prachtig vinden. In dat opzicht fungeert de plaats van handeling slechts als een plek voor mooifilmerij en een plek waar het barst van de mooie mannen.

Want dat kleinburgerlijke lulletje uit Chicago waar Emily mee date, zal ze snel vergeten zijn. Getuige alleen al alle casanova’s die ze ontmoet in de pilotaflevering. Te beginnen met haar buurman in haar nieuwe appartement (hij heet ook nog eens Gabriel). Een appartement trouwens, dat ligt in het peperdure achtste arrondissement van Parijs. Waar alleen de lucky few de huur kunnen betalen. Maar Emily is het gelukt, ze jaagt haar dromen na; en haar dromen zijn een irritante illusie.