Drifting Home: speelse en complexe animatie

Natsume (Asami Seto) en Kosuke (Mutsumi Tamura) groeien allebei op in een beduimeld appartementencomplex in een Japanse stad. De twee zijn onafscheidelijk, totdat er aan de vooravond van de lange zomervakantie een breuk ontstaat tussen de twee. Die heeft, zo wordt geïnsinueerd, te maken met het overlijden van Kosuke’s grootvader, en eveneens met de sloop van het bouwwerk waarin de twee kinderen met hun gezinnen wonen. Gelukkig verzint filmmaker Hiroyasu Ishida daar iets op. Hij transporteert het appartementencomplex – dat ook al jaren bekendstaat om spookverschijningen – met een foefje naar de zee.

Op het magische moment dat dat gebeurt zitten Natsume en Kosuke ook op het bouwwerk, evenals een paar van hun vrienden. Natsume lijkt deze bijzondere wending te hebben voorspeld: ze heeft het ‘schip’ – de betonnen kolos oogt nu als een megaonderzeeër – voorzien van proviand en zelfs een warmtebron. Ook een geest genaamd Noppo (Ayumu Murase) waart rond door de wandelgangen. Die blijkt een sleutelfiguur in het verhaal. Het appartementencomplex – Drifting Home is onmiskenbaar een sprookje – zal natuurlijk pas weer aanspoelen als Natsume en Kosuke komen tot een resolutie; als de band weer is hersteld.

Het fascinerende aan de nieuwe film van Ishida (bekend van Pengin haiwei , 2018) is dat hij de jonge kijker niet minacht. Drifting Home is ondanks de eenvoudige, speelse opzet een complexe film. Waarin blijkt dat problemen tussen mensen vaak niet te vatten zijn in een zin – het kost soms tijd om tot elkaar te komen. Volwassen thema’s dus. Dit alles is opgetrokken in een lyrische stijl die memoreert aan de films van studio Ghibli. Enig nadeel is: de film duurt twee uur. Voor zesjarigen – die mogen de film al zien – zal dit ongetwijfeld veel te lang zijn. Niettemin mag Drifting Home - met zijn dromerige scènes, onstuimige golven en deinende wind - er zijn.