Dr. Ken S2E1: verandering is goed

 

Toen de komedieserie Dr. Ken vorig jaar debuteerde, maakte het geen goede eerste indruk. Vooral de pilot en eerstvolgende afleveringen over de arts die een drukke baan en een gezinsleven moet combineren, waren een opeenvolging van uitgekauwde sitcom-clichés en tenenkrommende lachbandmomenten. Het grootste probleem was dat van het titelpersonage gespeeld door Ken Jeong een luid, onaangenaam mannetje was gemaakt, iets waar Jeong op andere momenten ( The Hangover -films, Community ) succesvol mee was geweest. Omdat de rest van de personages en show binnen de veel te veilige conventies van de sitcom bleven hangen ontstond er een wanverhouding die niet werkte.

Maar net als bij Community , waarin Ken Jeong een belangrijke bijrol speelde, kwam de serie halverwege opeens langzaam op stoom. Ken Jeong matigde in toon, terwijl de rest van personages en de humor wat meer pit kregen. De timing begon te lopen, er ontstond chemie tussen de acteurs en er waren leuke gastrollen van onder andere Danny Pudi en Joel McHale.

Aan het begin van seizoen 2 zijn er wat aanpassingen gedaan. Zo is personage Julie (Kate Simses), een collega van Ken, verdwenen. Geen slechte zet, het personage was met haar jammerende huilstem en overdreven wanhoop richting relaties het meest karikaturaal, en daardoor het minst interessant. Op de werkvloer is dus opeens ruimte voor een extra personage en het is snel duidelijk waarom. Allison (Suzy Nakamura), de vrouw van Ken, gaat als psychiater aan de slag in het ziekenhuis. Wederom geen slechte zet, want de interactie tussen Nakamura en Jeong had een prettige scherpte die een van de sterkere punten was richting het einde van het vorige seizoen. Meer van dat zal de kwaliteit van de serie zeker ten goede komen.

De eerste aflevering haalt nog niet het niveau van de toppen uit seizoen 1, maar is gelukkig mijlen verwijderd van de slechtste afleveringen. Als het Dr. Ken en consorten lukt om weer steeds een beetje te groeien, gaat het een prima seizoen worden.