Don’t Worry Darling: kleurrijk en spannend

Foto credits: Merrick Morton / Warner Brothers

Het is ergens in de jaren 50 in een fonkelnieuw dorp in een Amerikaanse woestijn. Elke ochtend bakt Alice (Florence Pugh) eieren en bacon voor haar echtgenoot Jack (Harry Styles). Voordat hij terugkomt van zijn werk heeft ze al een gemarineerde steak in de pan. En nog voordat hij de voordeur kan openen drukt ze hem een borrel in de handen. Elke dag staat voor de jonge huisvrouw in het teken van haar man. Net als de andere jonge vrouwen bij haar in de wijk. Gezamenlijk zwaaien ze elke ochtend hun echtgenoten uit, waarna ze de dag voor zichzelf hebben. Dat betekent: cocktails drinken, de was doen, roddelen en ballet uitoefenen.

Dat oogt van meet af aan als sektarisch, eigenaardig. Maar de vrouwen lijken er plezier in te hebben – en ging het niet zo, in Amerikaanse buitenwijken, in die tijd? Don’t Worry Darling begint in die zin als dwarsdoorsnede van een idyllisch ogend – althans voor de mannen – patriarchaat uit het verleden, waarin mannen het brood verdienen en vrouwen het huis verzorgen. Maar Alice begint al snel rare dingen te zien en akelige zaken te vermoeden. Filmmaker Olivia Wilde bouwt de spanning – althans, in de eerste en tweede akte – zorgvuldig op, onder meer met de introductie van de Grote Leider van de nieuwe gemeenschap, gespeeld door Chris Pine.

Pine geeft gestalte aan Frank, de man die de scepter zwaait over de commune. Hij heeft ervoor gezorgd dat de mannen elke dag aan het werk kunnen – maar waar rijden ze eigenlijk en masse heen? Tegen hun vrouwen zeggen ze dat ze ‘progressieve materialen ontwikkelen’. Nogal cryptisch. Maar scenarist Katie Silberman – met wie Wilde eerder Booksmart (2018) maakte – zorgt ervoor dat alles wordt verklaard. Dat gaat spijtig genoeg met horten en stoten, en de wending die de plot in het slot neemt is nogal teleurstellend en uitgekauwd. Terwijl Don’t Worry Darling in beginsel een prima film is.

Dat laatste vonden overigens niet alle critici, toen de film afgelopen september in première ging op het filmfestival van Venetië. Don’t Worry Darling werd weggehoond – ook dat is begrijpelijk; dankzij de derde akte zou je de film ook als een gemankeerde aflevering van Black Mirror kunnen beschouwen. En dan was er ook nog gekibbel tussen de castleden en de regisseur. En Olivia Wilde – die tijdens de productie een affaire begon met acteur en zanger Styles – had misschien iets beter de teugels in handen moeten houden. Maar: het staat buiten kijf dat ze talent heeft, getuige deze kleurrijke en bij vlagen spannende psychologische thriller.