Diablero S01E01-03: oneven Mexicaanse horrorserie

In Mexico-Stad is de orde al lang verdwenen. De engelen hebben de mensheid verlaten, en de demonen zitten niet meer verscholen in de krochten van de samenleving. Na een verrassend telefoontje uit het verleden ontdekt priester Ramiro Ventura (Christopher von Uckermann) dat hij een dochter heeft die is ontvoerd. Hij neemt contact op met Elvis Infante (Horacio Garcia Rojas), een diablero (oftewel demonenjager), na een gesprek met Elvis’ zus en verpleegster Keta (Fátima Molina). Het duo introduceert hem aan Nancy (Gisselle Kuri), de enige persoon die op basis van wilskracht demonen kan aanroepen en laten verdwijnen.

De achtdelige serie is gebaseerd op de comic El diablo me obligó van de Mexicaanse schrijver F.G. Haghenbeck. De charmante antiheld Elvis reist met een drankfles in zijn hand, een rode leren jas, en zijn oldtimer, door het post-apocalyptische Mexico. Waarom heeft hij constant een fles bij zich? Het is zijn werktuig en de perfecte opbergplaats om de demonen die hij vangt te verbergen.

De locatie vormt een mooie achtergrond voor het verhaal. Mexico-Stad is een voornamelijk katholieke plek, en één van de meest drukbevolkte plekken op de wereld. In deze versie is het een stad waar men voor entertainment naar kooigevechten gaat, waar deelnemers zich laten injecteren en demonenkracht absorberen, en waar gehoornde demonen verscholen gaan achter menselijke gedaanten. De stad draagt bij aan de onvermijdelijke botsing tussen de verscheidene karakters. ‘Als God bestaat, dan geeft hij geen moer om ons’, aldus Elvis tegen de verbouwereerde Ramiro.

Het concept van Diablero is niet vernieuwend.  De archetypische strijd van goed versus kwaad is vergelijkbaar met genregenoten zoals Constantine en Preacher. Het horror element blijft in de eerste afleveringen redelijk licht – dat wil zeggen, er zijn genoeg frames gevuld met wezens met een bleke huid, lege ogen, samengeklit zwart haar, en kaken die breed opengaan om een onrustwekkende hoeveelheid vlijmscherpe tanden te tonen.

Het knelpunt van de serie ligt in het gegeven dat het eigenlijk niet precies weet wat het wil zijn. Gelet op de invloeden, toon en thema’s, vormt het niet altijd een vloeiend geheel. Wat het wel heeft: goed camerawerk dat de wankelende effecten en matige grime compenseert, en boeiende elementen van Mexicaanse folklore en magisch realisme.

Diablero is een oneven drama, maar het kijkt toch makkelijk weg. Het is gewoon een licht verteerbare tv-snack.