Dear White People S04E01: intrige in musicalvorm

In de nabije toekomst heeft Lionel (DeRon Horton) in een boekenwinkel plaatsgenomen achter een bureau voor een signeersessie. Het is tien jaar na de perikelen op Winchester University, die de nerdy journalist optekende in zijn boeken. Zouden er nog mensen komen voor de auteur die sindsdien niets noemenswaardigs heeft gemaakt? Het blijft muisstil totdat Sam (Logan Browning) ineens voor Lionels neus staat, met een futuristisch mondkapje op. Ze probeert Lionel te overreden om ook het vierde deel (waar je dus naar zit te kijken) te schrijven, zodat zij het kan adapteren tot televisieserie.

Het is een Lynchiaanse, bevreemdende opening van het vierde seizoen. Gesitueerd in een toekomst waarin een ‘Iers virus’ het leven bemoeilijkt, maar orgasmes godzijdank ook in pilvorm beschikbaar zijn. De openingsscène is ook een speelse manier voor showrunner Justin Simien om terloops iets te zeggen over de coronacrisis, en tegelijk op te merken dat de acteurs die de personages spelen in Dear White People allemaal ouder en wijzer zijn geworden. Misschien wel iets te oud om nog te kunnen doorgaan voor universiteitsstudent. Hoewel de hand ook in eigen boezem wordt gestoken met een grap over hoe dertigers (de schrijvers van Dear White People) de twintigers (de personages) schrijven alsof het dertigers zijn.

Misschien is het daarom ook goed dat de tragikomedie in dit vierde deel tot een einde komt. De vorm is ditmaal een musical. Over dromen van een carrière. Want ook het einde van de studiecarrières van Sam en haar generatiegenoten komt zo langzamerhand in zicht. En dat is beklemmend: zo lijkt het erop dat Sams liefje Gabe (John Patrick Amedori) misschien wel de boot zal missen in zijn zoektocht naar zingevend werk. Daar kan je dan natuurlijk gewoon een lieflijk liedje over zingen en dat doet hij ook: 'Ach, als het mij niet lukt, dan heb ik jou nog', zingt hij uit volle borst tegen Sam.

Troy (Brandon P. Bell) heeft op zijn beurt het plan opgevat om de musicaltraditie op Winchester te veranderen. Er wordt elk jaar een voorstelling opgevoerd die grotendeels is bedacht door witte studenten en hij wil graag dat de zwarte cultuur hierin ook zichtbaar zal zijn. Voer voor frictie dus, en Troys intenties – heeft het geheime genootschap waar vorig seizoen deels over ging dit besloten? – zijn steevast dubieus. Het meest saillante aan de openingsaflevering van het vierde seizoen is misschien wel hoe je met Sam tot de conclusie komt dat ze haar activistisme een beetje uit het oog heeft verloren.

Aan het begin van de aflevering ontmoet ze een jonge dame die nog de ongebreidelde energie bezit die Sam ooit tot grote hoogtes deed stijgen. Stiekem hoop je natuurlijk dat Sam zich herpakt en haar strijd tegen het establishment hervat. Want volwassen worden zou toch niet betekenen dat je ineens vatbaar bent voor halfzachte compromissen? Dat alles waar je voor hebt gevochten ineens minder belangrijk is? Sam heeft in dat opzicht nog een seizoen om zich te laten gelden, voordat ze zich begeeft in de grotemensenwereld. En dat intrigeert mateloos.