Deadly Class S01E01: middelbare school voor moordenaars is dodelijk... saai

Allemachtig, wat is de eerste aflevering van Deadly Class vermoeiend! De première is een introductie in de wereld van een supergeheim instituut dat scholieren opleidt tot eersteklas sluipmoordenaars.

Op zich klinkt dat nog veelbelovend: een middelbare moordenaarsschool met een vleugje Zweinstein – zonder de magie, maar wel met gifles – die wordt bevolkt door leden van Battle Royale. Maar in de werkelijkheid komt deze comicbook-adaptatie – van co-showrunner Rick Remender – totaal niet van de grond.

Een groot minpunt is de protagonist, Marcus (Benjamin Wadsworth), een weesjongen die door schoolhoofd Meester Lin (Benedict Wong, Marco Polo , Doctor Strange) van straat wordt geplukt. Marcus zou namelijk ooit een weeshuis vol kinderen hebben omgebracht.

Maar Meester Lin en showrunners Remender en Miles Orion Feldsott zijn duidelijk de enigen die potentie zien. Marcus wordt gepresenteerd als een soort jonge, sjofele Humphrey Bogart – inclusief innerlijke monoloog – maar Benjamin Wadsworth is net zo ‘overtuigend’ als doorgewinterde zwerfjongen, als dat hij is als laconieke, rokende antiheld die zich ontpopt tot een succesvol huurmoordenaar.

Ook de serie zelf denkt veel cooler te zijn dan dat hij in werkelijkheid is. Opnieuw: het idee is goed. De middelbare school is al een hel, en in dit geval dus een hel waarin de bullebakken op zijn minst twaalf creatieve manieren weten om je op een zo langzaam en zo pijnlijk mogelijke wijze om te brengen. Maar wanneer puntje bij paaltje komt zijn de vijanden die Marcus al direct op zijn eerste schooldag maakt precies dezelfde soort dertien-in-een-dozijn eendimensionale pestkoppen waarvan er al genoeg bestaan in tv-land. En ook al mogen de kliekjes op school wat exotischere achtergronden hebben (er is onder meer een yakuza-, een maffia- en een neonazi-kliek), het principe van een schoolkliek blijft gewoon hetzelfde.

Meester Lin blijkt al snel nogal laks op het gebied van ordehandhaving (hij slaat één van zijn studentes in de allereerste scène al een bloedneus omdat ze briefjes door aan het geven was – briefjes met hakenkruizen erop, dat dan weer wel). De enige regel wat betreft geweld is dat je – op het schoolterrein – je medestudenten niet mag vermoorden. Met verminkingen neemt Lin het minder nauw. Iemand die tijdens vechttraining expres de pols van de tegenstander breekt? Had het slachtoffer zich maar beter moeten verdedigen. Een scholier die tijdens gifles – ‘met welk industrieel vergif maak je het duidelijkst een statement?’ – laxeermiddel toegediend krijgt? Had hij maar niet zo arrogant moeten zijn.

Wanneer Meester Lin niet bezig is met het uitdelen van lijfstraffen, geeft hij bepaalde uitverkoren scholieren individuele opdrachten, allemaal onder het mom van wereldverbetering. ‘Sommige mensen verdienen het om te sterven’, doceert hij tijdens zijn eerste les. ‘Als jij één iemand mocht kiezen, wie zou dat zijn?’

Daar hoeft Marcus niet lang over na te denken: bovenaan zijn hitlist staat niemand minder dan Ronald Reagan – de serie speelt zich namelijk af in de jaren tachtig. De reden? Als Reagan de gekkenhuizen niet had gesloten was er geen schizofrene, suïcidale vrouw vanaf de top van een kerk bovenop zijn ouders gesprongen. Die tragische flashbackscène – waarin de serie kort op animatie overschakelt – werkt onbedoeld op de lachspieren. Ook dat is een terugkerende makke van deze serie. Het idee van koelbloedig, buitensporig geweld is hier vaak vooral heel onaangenaam, en de invulling van tv-noir is juist dodelijk saai.

Is er dan helemaal niks positiefs aan de aflevering op te merken? Dat wel, twee dingen: de aanwezigheid van Lana Condor ( To All the Boys I’ve Loved Before ) als Saya Kuroki, hoofd van de yakuza-kliek, en Henry Rollins in een bijrolletje als gifmeester.