De Sneeuwman S01: ijzingwekkend en unheimisch

Foto credit: Videoland

Filmmaker Flynn von Kleist – die vorig jaar debuteerde met het aangrijpende I Don’t Wanna Dance – verlegt in De Sneeuwman zijn focus naar een ietwat vergeten zaak rondom seriemoordenaar Michel Stokx. In het drieluik, dat veel gelijkenissen kent met Amerikaanse true-crime-series, toont Von Kleist hoe Stokx – die in 1991 de 11-jarige Jessica Laven vermoordt en ook andere weerzinwekkende daden pleegt – al vanaf zijn jongere jaren psychopathisch gedrag vertoonde. Oud-collega’s, een daderprofiler, een rechercheur die aan de zaak werkte, en zelfs Stokx’ dochter komen aan het woord en ontmaskeren in zekere zin hoe er jaren een monster onder de mensen leefde.

Een monster dat al eerder vastzat in de tbs-kliniek in Groningen, maar uiteindelijk weer vrijkwam – met desastreuze gevolgen. Een gevoel van onbegrip staat dan ook centraal in De Sneeuwman , waarin ook Stokx' strafpleiter van toen zijn zegje doet – hij had natuurlijk niet kunnen bevroeden wat Stokx eenmaal zou doen als hij werd vrijgelaten, hoewel psychiatrische rapporten kritisch waren over de psychopaat. Interessant is hoe Von Kleist nadrukkelijk de drijfveren van zijn hoofdpersoon – die in 2001 stierf – probeert te ontleden. Het hoe en waarom. De Sneeuwman draait daarnaast niet uitsluitend om Stokx, maar ook om seriemoordenaars en hun motieven an sich.

Dit alles resulteert in een uiterst intrigerende serie. Waarin ook het archiefonderzoek van Von Kleist opvalt: het drieluik is ook een unheimische reis naar de jaren 90. Archiefbeelden uit die tijd worden afgewisseld door ijzingwekkende reconstructies waar Stokx’ stem – ingesproken door een acteur – onder weerklinkt. De serie is in die zin geen prettige kijkervaring. Von Kleist drukt de kijker op de feiten, zonder sentimenteel te worden. De Sneeuwman is een knap staaltje Nederlandse true crime.