De Luizenmoeder S02E07: en we gaan nog niet naar huis...

Fotocredits: AVROTROS

‘Zolang de kern van deze terreurcel zich schuilhoudt gaan we niet met z’n allen in een bus zitten.’ Juf Ank

Aflevering 7 van De Luizenmoeder, ‘witte puntjes’, stelt het adagium ‘te veel van het goede’ danig op de proef. Toegegeven, dat ligt niet volledig aan De Luizenmoeder zelf. Totdat bij de aftiteling het kopje ‘volgende week’ verscheen, was ik in de volle overtuiging dat aflevering 7 de finale was (Internet Movie Database blijkt als primaire informatiebron voor Nederlandse series toch niet zo betrouwbaar als voor de Amerikaanse).

Een snelle zoektocht op internet (lees: mijnserie.nl) vertelt dat we hierna niet één, maar zelfs nog twee afleveringen tegoed hebben.

Toch werkte ‘witte puntjes’ ergens wel als een einde, zelfs al was er (nog) geen ‘happy end’ voor moeder Hannah (Jennifer Hoffman) en Volkert de conciërge (Henry van Loon). Veel definitiever dan een sterfgeval – binnen de familie van schooldirecteur Anton (Diederik Ebbinge) – krijg je het niet. Ook het thema schoolkamp is een mooie afsluiter. En eindelijk werd de hoofdluis ook eens in de schijnwerpers gezet (hebben de fabrikanten van antiluizenmiddeltjes niet voor niets reclametijd ingekocht). Wel een gemiste kans: voor een aflevering over hoofdluis hebben opvallend weinig mensen last van jeuk.

Hoofdluis is ook de ‘terreurcel’ waar Juf Ank (Ilse Warringa) in de quote uit de intro naar verwijst. (Het is niet eens haar meest controversiële uitspraak deze aflevering. Die gaat naar het moment dat ze het ernstig mishandelde kapsel van een kind vergelijkt met dat van een ‘moffenhoer’). Maar ja, Hannah is ook de enige actieve luizenouder van groep 4, sinds vader Karel (Arnoud Bos) in aflevering 1 zijn luizenkam aan de wilgen hing, om een gooi te doen naar het MR-lidmaatschap (‘Verlegde ambities… daar wijk ik niet van af.’)

De vraag om versterking wordt, zoals verwacht, beantwoord met een doodse stilte. De aperte tegenzin waarmee ouders luizenpluizen wordt deze aflevering alleen overtroffen door de antipathie die Juf Ank voelt voor moederdag. Dus wanneer vader Walter (Rop Verheijen) problemen heeft met het feit dat zijn geadopteerde dochter Rianne – vanwege haar twee papa’s – niets voor moederdag mag maken, besluit Juf Ank die voorzet te gebruiken om moederdag dan maar een keertje helemaal over te slaan. Dit tot frustratie van Karel. Want wie moet er dan die zondag voor moeder de vrouw wat in elkaar fröbelen?

Moeder Kim (Rian Gerritsen) en Moeder Mel (Meral Polat) – de zeer onwillige invallers bij de luizenbrigade - vinden het ondertussen reuze onrechtvaardig dat Hannah wèl mee mag op kamp en zichzelf lekker op kosten van de school mag gaan zitten voltanken. ‘Als klassenmoeder krijg je toch wel alle krenten uit de pap.’

Hun sentiment voelt ietwat tegennatuurlijk. Iets wat nog eens extra benadrukt wordt door de ontzetting van de ouders wanneer ze onaangekondigd toch een hele dag opgescheept zitten met hun kroost, omdat directeur Anton geen vervoer en geen slaapplek heeft geregeld. ‘Hoe moeten de kinderen hier mee dealen? Ze hadden zich hier zo op verheugd!’

Het is meer zeiken om het zeiken dus, extra irritant omdat Hannah – sowieso vaak het lijdend voorwerp – eigenlijk nooit echt tegengas biedt. Gelukkig heeft moeder Esma (Dunya Khayame), wel een fijn scherp antwoord paraat, wanneer Kim en Mel zich beklagen over het feit dat zij wel mee mag op kamp, terwijl haar zoon Achmed het kortst hier op school zit. ‘Oneerlijk hè? Zo gaat dat in dit land.’

Als het goed is liggen er dus nog twee afleveringen in het verschiet: eentje over de ramadan-viering en eentje met het afscheid van juf Helma (Leny Breederveld). En mochten Volkert en Hannah nog kans zien voor een snelle wip, waarom niet? (Waar is het vriendinnetje van Volkert trouwens gebleven?)