Daisy Jones & The Six S01E01-02: frustrerende popnostalgie

Foto credits: Bobbery / Prime Video

Romancier Taylor Jenkins Reid (1983) liet zich voor haar boek Daisy Jones & The Six (2019) inspireren door haar eigen jeugd en door televisieoptredens van de band Fleetwood Mac. Het resultaat is een gefictionaliseerde kroniek van een rockband uit Los Angeles die in de jaren 70 doorbreekt. Je zou kunnen zeggen dat het verhaal, van het kaliber from rags to riches , is gebaseerd op valse nostalgie. Scenaristen Scott Neustadter en Michael H. Weber (bekend van 500 Days of Summer , 2009) vormden de roman om tot een tiendelige reeks die evenzeer verlangt naar het decennium waarin de sky ogenschijnlijk the limit was. Waarin rockbands tot goden konden worden uitgeroepen; waarin een tijdperk wordt teruggebracht tot een trits aan pophits.

Ja, aan romantisering dus geen gebrek in de televisiereeks. Het verhaal draait om Daisy (Riley Keough uit American Honey , 2016), die ergens rond 1970 een groep gelijkgestemde muzikanten vindt waar ze een band mee opricht. Want, zoals ze vastberaden stelt tegen haar vriendje: ‘Ik ben niet de muze, ik ben íemand.’ De zangeres en pianiste wil kortom niet de tweede viool spelen in haar leven. Dat geldt evenmin voor gitarist Billy (Sam Claflin): een artiest wiens gedrag zich laat omschrijven als een combinatie van naïviteit en branie. Zo besluit hij met z’n band in een onbevangen bui gewoon even bij een bekende tourmanager (Timothy Olyphant met een koddige pruik) aan te bellen.

Wie niet waagt; wie niet wint. Hoewel ook al gezinspeeld wordt op hoe de band in 1977 zal imploderen. Daisy Jones & the Six is namelijk gevat in documentairevorm: de betrokkenen blikken vanuit het recentere heden terug op hun hoogtij. Dat levert meteen frustrerende momenten op omdat er voortdurend tussen verschillende tijdsgewrichten wordt geschakeld. Ook werken de beruchte talking-head-shots al snel op de zenuwen, waarbij personages gezeten achter hun keukentafel herinneringen ophalen aan vroeger. Dat is niet per se spannende televisie. Bovendien oogt deze vorm nogal gekunsteld; het is als kijker moeilijk om erin mee te gaan.

Aanvankelijk doet Daisy Jones & the Six nog denken aan andere weemoedige titels waarin popmuziek een belangrijke rol speelt, zoals Almost Famous (2000). Maar de roemruchte film van Cameron Crowe is juist memorabel omdat hij vanuit 2000 terugblikt op de jaren 70 en tegelijkertijd reflecteert op de tijd waarin hij werd gemaakt. Bij Daisy Jones & the Six lijkt echter vooral die al dan niet valse nostalgie de grootste drijfveer te zijn. Maar om iets wezenlijks te vertellen over de wereld moet je als televisie- of filmmaker meer te bieden hebben.