Cruella: sympathie voor een schurk

Foto credits: The Walt Disney Company

Slechterik Cruella de Vil werd geboren met zwart-wit haar en was van jongs af aan een rebel, zo is te zien in Cruella, een prelude op 101 Dalmatiërs. Daarmee lijken de scenarioschrijvers van deze live-action Disneyfilm – Dana Fox en Tony McNamara - de discussie rondom 'nature versus nurture' te beslechten in het voordeel van de natuur. Opvoeden heeft, getuige scènes met Cruella (die dan nog door het leven gaat als Estella) als belhamel in de schoolbanken, in haar geval tenminste geen enkele zin. Het staat in die zin in de sterren geschreven dat Cruella (Emma Stone) zich altijd graag zal verleiden tot kwaadaardige daden. Hoewel Stone haar ook voorziet van een greintje menselijke empathie.

Na een lange aanloop langs Cruella’s kinderjaren zien we hoe de diva na de dood van haar moeder belandt op straat in het Londen van de jaren zestig, waar twee zwerfjongens (rollen van Joel Fry en Paul Walter Hauser) zich over haar ontfermen. Tien jaar later heeft ze zich ontpopt als een meestercrimineel, terwijl de wereld van de haute couture lonkt. Want Cruella heeft altijd een mode-icoon willen worden. In de geslepen Barones von Hellman (Emma Thompson in een heerlijk bekakte rol) – dé modeontwerper van het moment – vindt ze een mentor. Dit deel van de film laat zich dan ook omschrijven als De Vil wears Prada.

Maar het duurt niet lang voordat het hommeles is tussen de twee psychopathische narcisten. Want Cruella – die bij Von Hellman weer te boek staat als Estella - blijkt een groot fashiontalent; en Von Hellman steelt haar ideeën. Cruella wil de faam en de welvaart die Von Hellman bezit; Von Hellman snakt naar de jaloersmakende artistieke inspiratie van haar protegé. En dan volgen er nog enkele verrassende, en soms potsierlijke, verhaalwendingen. Sowieso moet je als kijker maar voor lief nemen dat Cruella een live-action cartoon is, want het verhaal hangt aan elkaar van idiote ongeloofwaardigheden – zo herkent Von Hellman haar pupil niet als Estella zich uitdost als Cruella; heeft ze poep in haar ogen?

Intussen voorziet filmmaker Craig Gillespie ( I, Tonya , 2017) vrijwel elke scène van populaire popmuziek uit de jaren zeventig. The Doors, Nancy Sinatra, Led Zeppelin (een cover welteverstaan) en Black Sabbath komen voorbij. Hierdoor voelt de film bij vlagen als een veel te lange montagesequentie. Want met 134 minuten rijst de vraag: had hier niet in geknipt kunnen worden. En ja, dat had gemoeten. Cruella is sowieso een half uur te lang. Maar Emma Stone maakt een hoop goed. De actrice heeft iets inherent goedmoedigs, waardoor Cruella nooit verwordt tot een archetypische schurk.

En Thompson weet op haar beurt het aantal glimlachen te beperken, en manifesteert zich daarmee als een onvervalste ijskoningin. Want als je dan toch sympathie moet krijgen voor een schurk, dan moet de vijand van de schurk nog een tikkeltje erger zijn. Dat hebben Fox en McNamara slim bedacht. Want uiteindelijk zit je te kijken naar en krijg je sympathie voor een abject personage. Maar de weerzinwekkende Cruella uit de Disneyklassieker ben je dan al lang en breed vergeten. Emma Stone’s Cruella is er een waar je stiekem van kan gaan houden, als guilty pleasure.