Condor S02E01: Joe Turner zint op wraak

Na de bloederige belevenissen uit vorig seizoen resideert CIA-agent Joe Turner (Max Irons) tijdelijk in Boedapest. Hij is immers nog steeds persona non grata bij de veiligheidsdienst. Het lijkt erop dat hij zint op wraak (de titel van de eerste aflevering is geleend van auteur Salman Rushdie, ‘Ballingschap is een droom van een glorieuze wederkomst’), terwijl hij in de Hongaarse hoofdstad wordt achternagezeten door een geheimzinnige Russische dubbelspion. Intussen probeert de kwaadaardige CIA-bons Reuel Abbott (Bob Balaban) contact met de jongeling te zoeken, omdat diens oom Bob Partridge (William Hurt) zelfmoord zou hebben gepleegd. Maar wie bekend is met de conventies van het spionnengenre weet dat invloedrijke lieden niet ineens zelfmoord plegen.

Het tweede seizoen van Condor kampt min of meer met dezelfde manco’s als het eerste deel. Acteur Irons beschikt over te weinig flair en gewichtigheid om zich te kunnen verweren tegen doorgewinterde tegenspelers als Bob Balaban. Daarvoor oogt hij te jong en onervaren (zoals ik in de recensie van vorig seizoen schreef: toen Robert Redford Joe Turner speelde in Six Days of the Condor in 1975 was hij bijna 40 jaar). Het kost daarom moeite om met hem te sympathiseren.

Het actiedrama is daarnaast ietsjes te veel geworteld in de mores van de Koude Oorlog, die nog gaande was toen de roman waar de film uit 1975 op is gebaseerd (Three Days of the Condor) in 1974 verscheen. Zie bijvoorbeeld Turners uitvalsbasis: Boedapest, een stad die destijds achter het IJzeren Gordijn lag. Condor is niettemin een stuk vermakelijker en geloofwaardiger dan tegenhangers als Jack Ryan. Ook dat ligt voor geoefende kijkers misschien wel weer aan het feit dat de serie voortdurend knipoogt naar het hoogtij van paranoia na het Watergateschandaal in 1974, dat leidde tot een keur aan televisieseries en speelfilms waarin wantrouwen tegen de overheid prevaleerde.