Concrete Cowboy: geweldige cast maar onnodig sentimenteel

Wanneer tiener Cole (Caleb McLaughlin uit Stranger Things ) er een potje van maakt op school, wordt hij door zijn moeder linea recta naar zijn vader in een achterstandswijk in Noord-Philadelphia gestuurd. Cole komt terecht op de plek die Will Smith in The Fresh Prince of Bel-Air juist ontvlucht vanwege het bendegeweld. De verleidingen van het bendeleven dreigen Cole nog verder van het rechte pad af te brengen. Maar er gloort hoop aan de horizon: Cole kan in navolging van zijn vader Harp (Idris Elba) een onvervalste stadscowboy worden. Veel levert het niet op, maar het is nog altijd beter dan een kogel in de nek.

Dus moet Cole stront gaan staan scheppen en leuren met kruiwagens, voordat hij een paard mag bestijgen. Hij begint onderaan. In een paardenstal midden in een stedelijke omgeving. Alle clichés passeren de revue: een close-up van het oog van het paard waarmee de jongeling een band opbouwt; een oud-gangster in een rolstoel die vertelt hoe paardrijden zijn leven heeft gered; pa die John Coltrane aanzet op de platenspeler en vertelt waarom hij zijn zoon Cole heeft genoemd en waarom hij er nooit voor hem was. Het is onnodig sentimenteel, en bij vlagen tenenkrommend. Net als de metafoor van het paard: dat moet, net als het leven, worden bedwongen. Dan krijgt Cole de teugels, zijn lot, in eigen handen. Het ligt er dik bovenop.

Concrete Cowboy is een adaptatie van het boek Ghetto Cowboy van Greg Neri. Interessante materie, want wie goed oplette zag tijdens Black Lives Matter-protesten ook zwarte Amerikanen op paarden in de Amerikaanse binnensteden. Een mythisch fenomeen bijna. Maar Concrete Cowboy doet met die mythische status nauwelijks iets. Het is de zoveelste film over het ontvluchten van een leven dat gedoemd lijkt te mislukken, ditmaal vermengd met de wat futloos gebrachte conventies van het westerngenre. Maar de geweldige cast  – Jharrel Jerome, Method Man en Lorraine Toussaint – maakt Concrete Cowboy nog enigszins de moeite waard.