Column: Vaarwel samen delen, samen kijken

Foto credit: Netflix

Nederlanders staan in het buitenland bekend als krentenkakkers. In sommige huishoudens zal het recente nieuws dat Netflix het delen van abonnementen niet meer zal toestaan dan misschien ook zijn ingeslagen als een bom. Maar de streaminggigant kan niet anders. Met lede ogen zagen medewerkers van het videoplatform de laatste jaren hoe soms een hele familie voor een schamel bedrag toegang had tot hun catalogus. Het is vanzelfsprekend geworden: neem jij Netflix? Dan neem ik Prime Video. Ruilen? Zal de omzet van Netflix stijgen door deze beslissing? Of zullen sommige fervente Netflix-kijkers hun toevlucht weer zoeken tot reguliere lineaire televisie?

Nu is het verleidelijk om hier op te tekenen dat ik mijn abonnement ook deel. Maar dat doe ik niet. Laat ik het hypothetisch stellen: ik gebruik voor mijn werk en plezier vier schermen: m’n laptop, m’n telefoon (ja, echt), onze telefoon en onze iPad. Logisch: ik moet ten allen tijden Netflix-titels kunnen zien. Dus eigenlijk heb ik geen scherm vacant voor een familielid of vriend. Als ik dat wel had, dan zou ik hem zeker delen. Waarom niet? Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Nog een hypothese: het zou best eens kunnen zijn dat als een familielid vanwege een zekere sportpassie een zeker abonnement afsluit bij een zekere streamingdienst, dat ik dan ook de inloggegevens krijg.

We zijn tenslotte toch Nederlanders. We zijn gewend aan hachelen, altijd op zoek naar de mazen in de wet. En dan komt Netflix ineens met dit – in hun ogen – goede voornemen: ze trekken met de handrem aan het immense abonnementgedeel. Misschien hebben ze wel een nieuwe recherche-afdeling opgericht die slim speurt naar fraudeurs. Zo van: kijk, dat IP-adres is gevestigd in Etten-Leur, maar de grootverbruiker zetelt in Arnhem. Dat kan toch niet? Even bellen: zeg, is dat je vakantieadres? Of deel jij je abonnement?

Eigenlijk is het best frappant dat het delen al die tijd werd geoorloofd. Sterker nog: ik vermoed dat dit deel uitmaakte van de marketingstrategie van Netflix. Hoe krijg je zo veel mogelijk mensen zo snel mogelijk verknocht aan je product? Hanteer een deelstrategie. Het heeft tegelijkertijd ook iets sociaals, iets solidairs. Karl Marx had het, ik chargeer, kunnen bedenken. Of misschien was er een Netflix-medewerker met een marxistische inborst die het deelconcept ooit ter sprake bracht. We zullen er hoogstwaarschijnlijk niet achter komen, achter het gekonkel op de Netflix-burelen in Los Gatos onder de hete Californische zon.

Maar binnenkort zullen families uit elkaar worden gerukt, en buren weer mot met elkaar krijgen. Ik kan me het goed voorstellen. Faizal deelt zijn Netflix-abonnement met zijn buurman Jeroen. Ineens krijgt Jeroen een melding: zijn avondje Derry Girls valt in duigen. Woest belt hij aan bij Faizal: zeg, heb jij de maandcontributie niet betaald? Jawel, zegt Jeroen. Maar ik mag niet meer delen. Vervolgens belanden de twee bij De Rijdende Rechter. Welnee, zo ver zal het niet lopen. Dit nieuwe beleid zal vast niet leiden tot diepgaande tragediën. Buiten kijf staat echter dat we voortaan echt onze eigen boontjes zullen moeten doppen. En dat vinden wij krentenkakkers niet altijd even leuk.