Column: uit met die kostuums!

Het was je waarschijnlijk niet ontgaan, maar de serie Bridgerton is niet zoals de gebruikelijke Britse kostuumdrama’s die zich in die periode – Regency Engeland - afspelen. Niet alleen is de cast een stuk diverser dan gewoonlijk (koningin Charlotte, echtgenote van George III, wordt gespeeld door de in Guyana geboren actrice Golda Rosheuvel), ook gaven de makers een moderne draai aan de muziek en de kostuums.

Het meest opvallende verschil is dat de kostuums ook daadwerkelijk uit gaan. Je hoort het goed: er wordt gesekst! Uiteraard wel pas nadat de huwelijksceremonie voltrokken is, zoals dat een net opgevoede vrouwelijke maagd betaamt (voor mannen gelden weer andere regels). Wat ook betekent dat onze heldin Daphne (Phoebe Dynevor) aandoenlijk naïef is wanneer het gaat om de machinaties van seks (de seksuele voorlichting van haar moeder bestaat uit het weinig bemoedigende: ‘Het hoeft niet onaangenaam te zijn…’). Maar Daphne is een gewillige leerling.

Natuurlijk, een serie zoals Outlander baande wat betreft gepassioneerde seksscènes al eerder de weg, maar die speelde zich af in zeventiende-eeuws Schotland. In de Engelse Regency-periode (grofweg de periode van 1800 tot 1820) heeft dergelijke tomeloze passie toch iets geheims en verbodens. Alle lust en seksuele verlangens zitten strak ingesnoerd, liggen verborgen onder dikke lagen stof en etiquette. Alleen de suggestie van onfatsoenlijkheid (zoals je zonder escort in de buurt van een man begeven) kon een single vrouw al voorgoed ruïneren.

Niet dat er geen erotiek is. Maar dat zit meer in de kleine details. Waar een blote enkel of een losgesprongen haarlok erotischer is dan een breed uitgestalde boezem. En waar sprankelende conversatie misschien nog wel het verleidelijkst is van allemaal. Jane Austen – waarschijnlijk de bekendste auteur uit die periode – is het schoolvoorbeeld van zelfbeheersing. In haar boeken komt er nog geen kus aan te pas. Toch zal niemand eraan twijfelen dat het bij Lizzie en Darcy in Pride and Prejudice wat betreft seksuele compatibiliteit vast ook wel goed zit.

Bridgerton laat zien dat er onder alle weelderige gewaden en perfect gecoiffeerde haren inderdaad ook een gezonde seks drive schuilgaat. Sterker nog: Daphne en haar hertog Simon (Regé-Jean Page) – in navolging van het boek van Julia Quinn (pseudoniem van Julie Pottinger) – gaan tekeer als konijnen (mocht je de hoogtepunten willen terugkijken: aflevering zes).

En toch begonnen mijn gedachtes, na het zoveelste gepassioneerde vluggertje op de stoep van een mausoleum, af te dwalen. Misschien maakt het medium het verschil. De boekenreeks waarop de serie gebaseerd is – die ik, puur voor research uiteraard, heb gelezen – is ook niet wars van seksscènes, die zowel heel gedetailleerd als charmant eufemistisch zijn. De erectie van de man is ‘zijn opwinding’ (his arousal), het vrouwelijke geslachtsdeel ‘de bakermat van haar vrouwelijkheid’ (the cradle of her femininity) of, simpelweg, ‘haar entree’ (her entrance). Maar daar is het uiteindelijk toch aan de lezer hoe hij of zij deze de scènes ook daadwerkelijk voor zich ziet.

Zo betrapte ik mezelf er in de serie op dat ik me bij de eerstvolgende seksscène alleen maar kon afvragen hoe ongemakkelijk het wel niet moet zijn, seks op een ladder. Dat Simon steeds vanwege narratieve doeleinden op een zo sexy mogelijke manier moest zorgen dat hij niet klaarkwam wanneer zijn ‘opwinding’ nog in Daphnes ‘entree’ zat was ook niet erg bevorderlijk.

Dus begon ik weer terug te verlangen naar de kleinere momenten van eerder: twee handen die elkaar net raken terwijl de eigenaars doen alsof ze het niet in de gaten hebben. Of de smachtende onbeantwoorde blikken van overbuurmeisje Penelope (Nicola Coughlan) naar Colin (Luke Newton), de broer van Daphne.

Seks – kijk naar de oneindige variaties die er bestaan binnen de pornografie – is een persoonlijke aangelegenheid. Verlangen is universeel.