Column: Millie Bobby Brown, kindster-af?

Het probleem met kindsterren is dat ze tot in de lengte van dagen worden geassocieerd met het personage dat ze jarenlang op televisie of in films vertolkten. Zie bijvoorbeeld Macaulay Culkin, wiens acteercarrière na de Home Alone-saga begin jaren 90 geleidelijk opdroogde. Zodra hij de baard in de keel kreeg was het gedaan. Er zullen vast ook andere factoren hebben meegespeeld, maar het is een gegeven feit dat de puberteit in die zin soms een onwelkome en risicovolle transitie is. Want Culkin kon niet meer dezelfde rollen spelen, dat was onnozel geweest (tegenwoordig kan het wel, zie het hilarische Pen15 ).

Actrice Millie Bobby Brown zal de afgelopen jaren misschien met dezelfde problematiek hebben gekampt. Ze brak door als Eleven in Stranger Things en het spreekt voor zich dat ze de komende decennia niet voortdurend gezien wil worden als de zwijgzame jongeling met een opmerkelijke gave. Zodoende maakte haar personage in het derde seizoen al een ontwikkeling door: Eleven werd menselijker, volwassener. Maar het lijkt Brown niet snel genoeg te gaan, merkte ik op toen ik Enola Holmes zag. In de avonturenfilm die deze week bij Netflix verscheen doet ze met succes een eerste poging om het beeld dat wij, de kijker, van haar hebben te altereren.

Brown speelt Enola Holmes, het jongere zusje van Sherlock. Een speurder pur sang, gezegend met groot deduceertalent. Ze neemt vanaf het eerste shot het heft in handen. En hoewel de volwassenen om haar heen nog aan haar capaciteiten twijfelen betoont ze zich een groot talent. Die telkens de cameralens inkijkt en zelfverzekerd de kijker moed inpraat. Brown heeft voor deze productie zelf ook het heft in handen genomen. Ze speelt niet alleen de hoofdrol, maar ze is ook producent. Er zullen vast weinig 16-jarigen zijn die haar dit nadoen. Maar op deze manier heeft ze wél invloed.

Invloed op wat ze maakt, en invloed op hoe ze wordt gezien. Ook dat laatste is belangrijk, want Brown werd de laatste jaren geseksualiseerd in bepaalde media. Er werd op een bepaalde weerzinwekkende manier naar haar gekeken, vooral door mannen. Wanneer ze foto’s post op haar Instagramkanaal of bepaalde uitspraken doet op Twitter zijn er telkens nieuwskanalen die hiermee aan de haal gaan en termen bezigen die je ook meerderjarige vrouwen overigens niet wil toewensen. En dat is in zekere zin waar Enola Holmes over gaat: over een vrouw worden zonder dat je voortdurend wordt geseksualiseerd.

Het is treurig om te constateren hoezeer een jonge actrice zich voortdurend bezig moet houden met hoe de buitenwereld haar percipieert. Maar Brown bewijst nu hoe je een beeld wat van je bestaat min of meer kan bijsturen. Terwijl ze tegelijkertijd natuurlijk hoopt dat ze niet zoals Culkin – al dan niet voor een paar jaar, Culkin begeeft zich tegenwoordig ook weer af en toe in de spotlights – in de vergetelheid raakt. Een ding staat niettemin buiten kijf: het is voor jonge vrouwen nog steeds een stuk moeilijker om zich definitief te vestigen aan het Hollywoodfirmament.