Column: is dit het einde?

Al zolang als er films en tv-series worden gemaakt (of überhaupt verhalen worden verteld) houden makers zich bezig met doemscenario's over het einde der tijden.

Hollywood heeft een paar vaste stokpaardjes. De mensheid is al talloze malen bedreigd door op ons af razende asteroïden (Armageddon, Deep Impact), een te hete (Knowing) of juist te koude (Sunshine) zon, en door extreme opwarming (Mad Max, Waterworld) of juist afkoeling ( Snowpiercer , The Day After Tomorrow) van de aarde. De aarde werd geteisterd door plagen ( Contagion, Outbreak ) en door zombies (vul hier een titel naar keuze in), door aliens (Independence Day, Pacific Rim) en robots (The Terminator, The Matrix, het vrijdag te verschijnen The Mitchells vs. The Machines ) en door alien robots (Transformers). Sommige makers namen de Apocalyps uit de Bijbel wel heel erg letterlijk, zoals This Is the End.

Een enkele keer weten titels met hun insteek echt te verrassen. Laten we duidelijk zijn: originaliteit zegt niet automatisch iets over kwaliteit. Zo zullen waarschijnlijk weinig mensen The Happening van M. Night Shyamalan beschouwen als een meesterwerk, maar het idee dat fauna zich tegen de mensheid keert en mensen met feromonen aanzet tot zelfmoord is in ieder geval een keer iets anders. Mom and Dad uit 2017 is dan weer een excentrieke tegenhanger van Children of Men. In de laatste kunnen mensen geen kinderen meer krijgen (de jongste aardbewoner is 18 jaar), in de eerste voelen alle ouders (waaronder Nicolas Cage en Selma Blair) opeens de onbedwingbare behoefte hun eigen kinderen te vermoorden.

Of wat te denken van The Cabin in the Woods , waarin een groep jongeren (waaronder Chris Hemsworth) ongewild het slachtoffer is van een complex offerritueel om de Oude Goden tevreden te houden?

Het afgelopen jaar werden er nog een paar originele vondsten aan het repertoire toegevoegd. Zoals de tv-serie Calls (Apple TV+) waarin schijnbaar onschuldige vervormingen in de tijd gigantische gevolgen hebben. Of de op 14 april bij Netflix verschenen film Love and Monsters , waarin vallend ruimtepuin alle amfibieën op aarde in gigantische mutanten verandert. De Zuid-Koreaanse horrorserie Sweet Home (ook Netflix) deed er nog een schepje bovenop. Ook daar worden de mensen geteisterd door gemuteerde monsters. Met één belangrijk verschil: de monsters waren ooit zelf mensen, tot hun onderdrukte verlangens hen opeens in wanstaltige gedrochten veranderden, met als voornaamste dieet menselijke proteïne.

Zelf was ik het meest onder de indruk van het uitgangspunt van de film Spontaneous (sinds 15 april te zien bij Pathé Thuis). Het verhaal in een notendop: van de een op de andere dag spatten de middelbare scholieren van Covington High spontaan uit elkaar.

Toch is Spontaneous niet eens in de eerste plaats een horrorfilm, maar meer een romantisch coming-of-age-verhaal. De toon – en de poster – doet een beetje denken aan Warm Bodies, een romantische zombiekomedie. Een treffend detail is dat de spontane explosies eerst ook niet eens zo hoog op de prioriteitenlijstjes van de scholieren staan. Ze hebben wel andere dingen aan hun hoofd, zoals examens, feesten en razende hormonen.

De apocalyps in Spontaneous heeft nog een ander interessant neveneffect: het stemt tot reflectie. Want wat doe je, wanneer je elk moment uit elkaar kunt spatten? In het geval van Dylan (Charlie Plummer, Lean on Pete) maakt het hem moedig: hij vertelt eindelijk aan Mara (Katherine Langford, 13 Reasons Why ) wat hij voor haar voelt. Terwijl in de meeste apocalyptische films en series alle mensen terugschakelen naar overlevingsmodus, beleeft Dylan ieder moment alsof het zijn laatste is.