Column: het mijnenveld van kindertelevisie

Tja, hoe overtref je een column over een beffende Batman ? Oké, oké, ik weet het, de hele moraal van de column was juist dat er niemand door Batman ooit oraal bevredigd zal worden (al dacht regisseur Zack Snyder – Batman v Superman – daar in een tweet onlangs anders over). Het riep bij mij wel ongewild het beeld op van Ben Affleck (Batman in de Snyder-films) en de gênante ‘turkey time’-scène met Jennifer Lopez in Gigli (Gobble, gobble).

Dan denk ik toch liever aan de Batman uit Teen Titans Go! – een van de favoriete tv-series van mijn zoon – waarin Batman giechelend met butler en beste vriend Alfred in de Batcave op de bank filmpjes kijkt; filmmarathons waar Superman steevast niet voor is uitgenodigd.

Iedereen die jonge kinderen heeft zal dit dilemma waarschijnlijk wel herkennen: het vinden van leuke kindertelevisie waarbij je als ouder niet je ogen en je oren uit wil steken. Eén keer maakte ik de opvoedkundige fout mijn zoontje een specifiek tv-programma te verbieden: Mickey Mouse Clubhuis, waarna deze serie uiteraard voor zoonlief juist nog vele malen interessanter werd.

Ik weet niet wat ik erger vond: de hysterische opgewektheid van de personages, hun schelle piepstemmetjes, of de onzinnige gebruiksvoorwerpen (pardon, ‘muisdoedingen’) die ze meenamen op hun ‘missies’. Help! Goofy zit vast op het dak. Wacht, gelukkig heb ik hier een reuzenmarshmallow waarop hij naar beneden kan springen! Dankjewel, Mickey! Zucht. Ik kijk nog liever Gigli. Uiteindelijk vond ik een middenweg: Clubhuis mocht alleen gekeken worden wanneer oma oppaste, en dan alleen in het Engels. In de ijdele hoop dat hij daar dan toch nog iets van op zou steken.

De Mickey Mouse Clubhuis-fase zijn we inmiddels gelukkig ontgroeid. Er zitten nu zelfs een paar kinderseries in het repertoire waar het voor mij geen martelgang is om deze, zelfs in het Nederlands, mee te kijken. Zoals Kapitein Onderbroek, over de twee scholieren Sjors Baard (met de stropdas en de stekeltjes) en Harold Hutje (met het T-shirt en het beroerde kapsel) en hun gemene schooldirecteur Meneer Krupp, die met een vingerknip verandert in superheld Kapitein Onderbroek. Knettergekke kindertelevisie met een enthousiaste Nederlandse stemmencast, die vooral zichzelf niet al te serieus neemt.

De animatieserie Teen Titans Go! (2013) is waar mogelijk nog meer over de top – en moet ook vooral niet verward worden met de meer serieuze animatieserie Teen Titans uit 2003. Teen Titans Go! volgt de geschifte avonturen van happy-go-lucky Beast Boy, lanterfanter Cyborg, de duistere Raven, de montere Starfire en de immer gefrustreerde Robin (inderdaad, de sidekick van Batman). Een aflevering over het belang van investeren? Waarom niet? Een episode waarin blijkt dat er een mini-Robin bij Robin in zijn oog woont? Tuurlijk! Teen Titans Go! steekt de draak met alles en iedereen, dus ook met Batman.

De laatste tijd kijken we ook een serie die zich iets dichter bij huis – en de realiteit – bevindt: De regels van Floor, over de jonge tiener Floor (Bobbie Mulder) die de wereld om haar heen met een gezonde dosis scepsis beziet. Floor is zeker geen perfect kind: ze is nukkig, jaloers, egocentrisch. Wanneer een jongen op school opschept over zijn aankomende vakantie naar Curaçao, besluit Floor hem te overtroeven. Dus zuigt ze een vakantie naar Peru uit haar duim. Uiteindelijk komen Floor en de opschepperige klasgenoot elkaar in de zomer tegen: allebei op fietsvakantie, in Nederland. De regels van Floor laat op humoristische wijze zien dat het leven niet altijd loopt zoals je wilt. En dat ouders het ook niet altijd het beste weten. Dat is misschien nog wel de wijste les van allemaal.