Column: Harry & Meghan & het mediacircus

Foto credit: Netflix

De voornaamste vraag die bij mij tijdens het kijken van de docuserie Harry & Meghan  opkwam was: waarom? Begrijp me niet verkeerd. Ik ben Harry en Meghan, de hertog en hertogin van Sussex, goed gezind, zelfs al noemt zij Harry “H” en viel hij voor haar toen hij een Instagram-foto van haar zag met een hondenfilter. En laten we eerlijk zijn: met wie zou jij liever tijd doorbrengen: Harry en Meghan of William en Kate?

Wel vraag ik me af of zo’n soort documentaire, waarin beroemdheden hun ‘eigen’ verhaal vertellen, ooit iemands mening heeft doen veranderen.

Veel van de kern kende ik ook al wel, zowel van het Oprah-interview dat het koppel in 2021 gaf over hun vertrek bij het koninklijk huis als van eerdere nieuwsberichten. Zoals de hypocrisie en soms zelfs het regelrechte racisme van de media (een foto van een echtpaar en een chimpansee, naar aanleiding van de geboorte van zoontje Archie? Hi-la-risch!), die keer op keer Meghan bekritiseerden voor precies dezelfde dingen waarvoor ze schoonzus Kate de hemel in prezen.

De documentaire bevat ook wel wat nieuwe, ontluisterende weetjes, zoals het feit dat een brief van Meghan aan haar vader al onderweg werd onderschept, om vervolgens bijna integraal in de krant te verschijnen – uiteraard wel zonder alle negatieve vermeldingen over de pers.

Het Britse koninklijk huis zit vast in een verstikkende relatie met de media, die zich steevast beroepen op het ‘we pay, you pose’ (wij betalen, jij poseert) principe. De royals worden immers betaald van belastinggeld, dus, zo gaat de redenatie, mag het volk (lees: de pers) daar best wat voor terugverlangen. Dat Meghan niet traditiegetrouw al een paar uur na de bevalling met Archie bij het ziekenhuis op de stoep stond werd dan ook gebracht als ‘een klap in het gezicht’ van het volk.  

Maar de meest sappige ontboezemingen in de documentaire blijven het moeilijkst te bewijzen. Bijvoorbeeld hoe bepaalde leden van de koninklijke familie stelselmatig roddels over andere familieleden zouden verspreiden, om zo de negatieve aandacht van zichzelf af te leiden. ‘We werden niet voor de leeuwen gegooid, we werden aan ze gevoerd’, aldus Harry en Meghan. Van de kranten hebben we de koppen. Hier is het hun woord tegen dat van het koninklijk huis, dat, uiteraard, weigerde mee te werken aan de documentaire.

Toch blijven Harry en Meghan over de familieverhoudingen zelf redelijk terughoudend. Die lees je tussen de regels door. Zoals de terloopse opmerking dat sommige leden van de koninklijke familie zich binnenshuis net zo formeel gedragen als buiten voor de camera’s, of dat sommige hun levenspartner meer zouden hebben gekozen met het hoofd dan met het hart. Eén moment is wel opvallend: er gaat het gerucht dat William Harry zou hebben weggepest. Harry maakt zich boos over een gezamenlijke verklaring die – zonder zijn medeweten – namens hem en William hierover naar buiten is gebracht, maar hij weerspreekt de aantijgingen niet.

Dan komen we toch weer terug bij: wat is het nut? Het blijft vooral preken voor eigen parochie. Veel tegenstanders zullen hun mening niet gaan herzien. Voor hen biedt de documentaire ongetwijfeld weer een schatkist aan nieuw ‘bewijs’. Hoe arrogant het is dat Harry Meghan durft te vergelijken met zijn moeder Lady Diana. Of dat een Amerikaanse actrice wordt neergezet als schoolvoorbeeld van Brits institutioneel racisme. Of wat nu het grote verschil is tussen dat Meghans vader honderdduizend pond verdiende met geposeerde foto’s, terwijl Harry en Meghan waarschijnlijk vele miljoenen krijgen voor hun Netflix-samenwerking.

Ook de media zullen niet wakker liggen van het feit dat zij aangewezen worden als grote boosdoener. ‘Het ligt niet aan ons, het ligt aan jullie’, is nu eenmaal niet een boodschap waar media heel gevoelig voor zijn.

Eén ding is wel zonneklaar: Harry en Meghan zijn in Amerika beter af. Ver weg van al het koninklijke gekonkel en het bijbehorende mediacircus.