Column: Emily in Paris of Emily in Disneyland?

Onlangs besprak ik de nieuwe Netflix-serie Emily in Paris. Over een zekere Emily Cooper (Lily Collins) – een sociale media strateeg – die van Chicago naar Parijs verhuist. Ze is een Amerikaan in den vreemde en betrekt in de lichtstad een wonderschoon appartement in het peperdure achtste arrondissement. Ik zat met verbazing en een gezonde dosis ergernis naar de dramedy te kijken. Dat had vooral te maken met hoe Parijs wordt verbeeld: als een tweedimensionaal romantisch bastion. Net zoals Amerikanen de stad ervaren wanneer ze tijdens hun rondreizen door Europa twee nachtjes in de Franse hoofdstad verblijven en de Eiffeltoren en het Louvre bezoeken.

Ik was niet de enige scribent met bezwaren: Amerikaanse critici zagen ook in hoe stompzinnig Emily in Paris is. En Franse journalisten? Die waren not amused. Maar mijn ongenoegen heeft vooral te maken met het feit dat ik de stad sinds jaar en dag met mijn vrouw bezoek. We kennen Parijs als onze broekzak; we hebben onze eigen plekjes gevonden. Van die liefde hoop je iets terug te zien in een televisiedrama; iets herkenbaars. Maar showrunner Darren Star is geen Parijzenaar. Hij groeide op in Potomac in de Amerikaanse staat Maryland. En dat is te merken.

Star is vooral bekend als maker van Sex and the City. Het drama waarin de liefdesperikelen rondom columnist Carrie Bradshaw (Sarah Jessica Parker) en haar vriendinnen centraal staan speelde zich van 1998 tot 2004 af in New York. Althans, een idyllisch New York gedomineerd door brunches met mimosa’s en slanke witte vrouwen in designerkleding. En zonder mensen van kleur, die zijn non-existent in Bradshaws rooskleurige paradigma. Ik was een puber toen Sex and the City op televisie verscheen en fan van het eerste uur. Pas later realiseerde ik me dat New York er heel anders uitziet dan Star doet voorspiegelen, veel diverser.

Dat is een probleem dat zich ook voordeed in Girls (2012-2017) over Hannah Horvath (Lena Dunham) en haar witte vrienden in New York. Ik bedoel: hoe groot is de kans dat je in New York woont en uitsluitend witte vrienden ontmoet? Misschien als je vooral op Madison Avenue vertoeft, waar de rijke New Yorkers (goeddeels witte gezinnen) wonen. Dat is in zekere zin ook het probleem; dat televisiemakers het moeilijk vinden om buiten hun comfortzone te treden. Dat is evenwel de reden waarom de drama’s van David Simon zo sterk zijn. Simon werkte eerst als verslaggever in zijn thuisstad Baltimore, voordat hij er televisie ging maken.

Simon leerde de stad op een hele andere, soms ook weinig florissante manier kennen. Maar inwoners uit Baltimore herkennen zich wél in televisieseries als The Wire. Parijzenaars zullen in Emily in Paris daarentegen waarschijnlijk eerder gelijkenissen zien met het nabijgelegen Disneyland dan met de stad zelf. Want Star verkoopt wat Disney ook verkoopt: dromen. In Disneyland mogen kinderen een dagje prins of prinses spelen. Net zoals Carrie Bradshaw en Emily Cooper prinsessen zijn in een magische stad waarvan de rafelrandjes onzichtbaar zijn gemaakt. Sex in Disneyland en Emily in Disneyland waren in dat opzicht betere titels geweest.