Alles over series, tv en film. Vanaf de redactie van de VARAgids.

Column: Donald Trump en het vagevuur

  •  
04-11-2020
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
The Trump Show
Op televisie maakte Trump naam en faam.
Foto credit: VPRO / The Washington Post
Een van de meest treffende boeken die ik dit jaar las is Audience of One: Donald Trump, Television and the Fracturing of America. Hierin omschrijft James Poniewozik, de televisiecriticus van de New York Times, hoe Donald Trump zijn faam te danken heeft aan televisie, en hoe Trump en televisie met elkaar zijn vergroeid. Poniewozik omschrijft het beeld dat we dankzij televisie van Trump hebben als een simulacrum: zo ziet een rijke man eruit in de ogen van arme mensen; zo behoort een rijk persoon zich te gedragen. De Trump die wij kennen is in dat opzicht een destillaat van de echte Trump.
De laatste jaren verscheen er een keur aan boeken waarin onderzoeksjournalisten en psychologen proberen die echte Trump te duiden; te doorgronden. Datzelfde zal wellicht ook gaan gebeuren in televisiedrama’s. Zal Aaron Sorkin, de man achter het presidentiële The West Wing (1999-2006) al hebben nagedacht over een langlopende televisiereeks over Trump en zijn cronies (trawanten)? Een gedramatiseerde blik achter de schermen? Waarin alle saaie momenten – Trump die op de bank fastfood verorbert terwijl hij naar nieuwszender FOX kijkt en woest twittert – vakkundig worden weggelaten? Ik ga het in ieder geval niet zien. Ik ben wel klaar met Trump.
Maar as we speak is de kans aanwezig dat Trump nog niet klaar is met de wereld. We leven wat dat betreft in een soort vagevuur. Er zijn – om even te chargeren – nog twee opties: de hel en de hemel. Daar is een mooi begrip voor: interstitieel; een ruimte tussen ruimten. Wat dat betreft is de televisieserie Lost (2004-2010) een mooie metafoor voor dit moment. Daarin zagen we tegen het einde hoe de overlevenden van een vliegtuigcrash op een Bounty-eiland in werkelijkheid in het voorportaal zaten van het hiernamaals, in afwachting van hun lot. Machteloos.
Zo voelen de Amerikaanse presidentsverkiezingen ook vanuit mijn perspectief; het perspectief van een buitenstaander. Hoewel ik me kan voorstellen dat je als ingezetene van een staat die tóch altijd blauw (democratisch) stemt ook weleens het gevoel krijgt dat jouw stem er minder toe doet dan de stem van een democraat uit een swing state (waar de echte strijd wordt gevoerd). Sommige New Yorkers hebben in dat opzicht het idee dat hun lot al is bepaald, in tegenstelling tot bijvoorbeeld inwoners van Michigan of Florida die met hun stem misschien een sterk gevoel hebben dat ze hun eigen lot – en dat van hun lotgenoten – vormgeven.  
Hoewel bij veel kiezers de keuze voor Joe Biden of Donald Trump zal zijn ingegeven door een god. In veel gevallen een christelijke. En er zijn legio christenen die op Trump stemmen. Misschien hadden ze Poniewoziks boek moeten lezen: dan waren ze vast van mening veranderd. Hoewel Trump zich bij tijd en wijle aan zijn discipelen presenteert als een devoot man, blijkt uit Audience of One juist het omgekeerde. In dat opzicht zouden gelovigen die Audience of One lezen zich net zo bekocht moeten voelen als de trouwe kijkers van Lost in 2010. Want we hebben toen en masse naar een fabeltje zitten kijken.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief van de Lagarde!