Alles over series, tv en film. Vanaf de redactie van de VARAgids.

Column: De Zoomgekte

  •  
18-05-2020
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
Zoom
Is videobellen – nu ook ontdekt door de makers van sitcoms – zaligmakend?
Ik had voor de coronacrisis nog nooit van Zoom gehoord. Het bedrijf bestaat evenwel al vanaf 2011 en is naar verluidt momenteel de onbetwiste marktleider op het gebied van videobellen. Komiek Hasan Minhaj merkt in het nieuwe seizoen van zijn satireshow Patriot Act op dat Skype ‘binnen twee weken’ van de aarde is geveegd door zijn concurrent. Overigens leek het er even op dat Minhaj zijn eigen programma ook via videobelsoftware zou gaan filmen. Patriot Act zou eerst in maart verschijnen maar werd uitgesteld tot afgelopen weekend. De makers hebben trouwens niet gekozen voor een applicatie als Zoom, maar werken met een groen scherm - en dat gaat ook prima.
Zoom
Andere ludieke ideeën werden wél het wereldwijde web in geslingerd via videobelsoftware. Zoals eenmalige reünies van de sitcoms Parks and Recreation, Community en The Office. Waarmee beroemdheden als Amy Poehler, Steve Carell en Joel McHale ons er even aan herinneren dat zij ook thuiszitten. In grote villa’s met tennisbanen, en indoorzwembaden welteverstaan, maar toch. Het is een bijzondere tijd. Want zonder de misère waren al deze acteurs gewoon aan het werk geweest, en was een fysieke samenkomst ondoenlijk geweest met al die drukke agenda’s. Via Zoom konden Leslie Knope en al die andere olijke personages gelukkig weer even herenigd worden met de fans.
Schijnbaar smachten we ernaar, want het was groot nieuws op sociale media. Stills van de casts van deze komedies die gezamenlijk voor hun computer zitten werden gretig gedeeld op Twitter. Het meest memorabele moment van deze reünies is de wijze waarop de bruiloftsdans tussen Jim (John Krasinski) en Pam (Jenna Fischer) uit The Office nog eens werd opgevoerd. Aandoenlijk en ook buitengewoon nostalgisch. Hoewel er wel iets opvalt: het oogt allemaal nogal krakkemikkig. Oftewel: zonder de mensen van het licht en geluid lijken beroemde acteurs toch ietsjes minder imposant.
Dat is ook een beetje mijn probleem met dit soort initiatieven. Ik prik er te makkelijk doorheen. Het begon al met alle grote Amerikaanse talkshows: Stephen Colbert, Jimmy Kimmel en Jimmy Fallon begonnen ineens voor de webcam hun openingsmonologen te doen vanuit hun woonkamers. Ik ben gestopt ernaar te kijken. Het oogt te artificieel; plichtmatig. Terwijl het ironisch genoeg juist het artificiële is – kunstlicht, een kartonnen decor – wat het kijken van dit soort praatshows aantrekkelijker maakt. Ik geloof dan ook dat ik me graag laat inpakken door een mooie aankleding en gestileerd camerawerk. Ik geloof in de droom.
Zoom
Dat is entertainment in een notendop. De gerealiseerde droom: ongeëvenaarde dingen doen; ongekend talent etaleren. En laten we wel wezen: uitzonderlijke bekwaamheden vallen minder op in een Zoomgesprek. Talent moet juist onderschreven worden, in de spotlights staan. Ik vrees evenwel dat we het nog even met geïmproviseerde, in huis gefilmde komedieseries en praatprogramma’s moeten doen. Maar een ding staat vast: videobellen biedt soelaas in erbarmelijke tijden, maar  is niet de heilige graal die Hollywood gaat redden. Waarom? We missen intermenselijke interactie. Niet alleen met onze familie en vrienden, maar ook tussen onze favoriete personages. We verlangen ernaar om net als Jim en Pam te dansen. Niet via een beveiligde verbinding, maar in elkaars armen.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief van de Lagarde!