Column: Bridgerton en de kracht van een blik

Oké, oké, ik geef het toe: het tweede seizoen van Bridgerton  is nog niet eens een week oud, en ik heb het alweer voor de tweede keer gekeken. Nou ja, niet helemaal. Veel heb ik doorgespoeld. Zoals ik in mijn recensie al schreef, leidden de zijlijntjes vaak meer af dan dat ze daadwerkelijk wat toevoegden: Benedict (Luke Thompson) is met zijn penselen aan het spelen, Colin (Luke Newton) praat over zijn Griekenlandreis en wil investeren in edelstenen, en Eloise (Claudia Jessie) en koningin Charlotte (Golda Rosheuvel) zijn – nog steeds – op zoek naar de ware identiteit van roddelcolumniste Lady Wistledown.

Het hart van het tweede seizoen is de langzaam ontvlammende romance tussen Kate Sharma (Simone Ashley) en burggraaf Anthony Bridgerton (Jonathan Bailey). In tegenstelling tot het eerste seizoen met Daphne Bridgerton en hertog Simon bevat seizoen twee geen overdaad aan seks. De serie slaat daarmee ook een andere weg in dan het originele boek The Viscount Who Love Me  van Julia Quinn, waarin de burggraaf er juist totaal geen problemen mee heeft zich niet als een ‘gentleman’ te gedragen. Wel is er vluchtig huid-op-huidcontact en zijn er veel close calls. Zo veel close calls zelfs dat ik op een gegeven moment moest denken aan de scène in de laatste Scream -film in het huis van Wes (Dylan Minnette, 13 Reasons Why ), waarbij je iedere keer verwacht dat dit keer toch echt het moment is dat Ghostface achter een (koelkast)deur zal verschijnen.

Maar het belangrijkste – en veelvuldigst - zijn toch wel de betekenisvolle blikken, vooral die die door Anthony richting de camera worden geworpen. Een blik is een krachtig wapen, zo weet ook Edwina (Charithra Chandran), de jongere zus van Kate en diegene die door Anthony op zeer publiekelijke wijze het hof wordt gemaakt. Zij maakt zich terecht zorgen. ‘Hij kijkt zo weinig naar me’, zo vertrouwt ze Kate en haar moeder toe. En zeker niet op de manier waarop hij wél naar Kate kijkt.

Een van de sterkste voorbeelden is wanneer Anthony voor het altaar staat. We zien niet direct wie er zijn kant op komt lopen, maar zijn blik zegt genoeg. Hint: het is niet Edwina, zijn aanstaande bruid.

Het deed me denken aan een film waar ik vroeger als jong – en zeer beïnvloedbaar – meisje mee opgroeide: Sissi  uit 1955 (te zien bij NPO Plus), het voluptueuze kostuumdrama over prinses Elisabeth, roepnaam Sissi (Romy Schneider), die keizerin van Oostenrijk zou worden. De verhalen komen zelfs een beetje overeen: keizer Franz Joseph (Karlheinz Böhm) is eigenlijk beloofd aan haar oudere zus, maar valt als een blok voor Sissi – die zich tot dan toe aan hem heeft voorgedaan als plattelandsmeisje Liesl. Het absolute dramatische hoogtepunt van de film vindt plaats tijdens het keizerlijk bal, waarin Franz Joseph de ware identiteit van Sissi ontdekt en eenzijdig besluit dat zij zijn bruid moet worden.

Als klein meisje vond ik de romance tussen Sissi en Franz Joseph – en zijn intense blikken tijdens het bal - superromantisch. Maar nu, dertig jaar later, weet ik wel beter. Er gaat niets warms uit van deze oogopslag. Zijn blikken zijn opdringerig, bezitterig, onwrikbaar (misschien dat Böhm daarom wel vijf jaar later werd gecast in Peeping Tom , als een seriemoordenaar die zijn vrouwelijke slachtoffers filmt terwijl ze sterven).

Hoe anders is het bij Anthony Bridgerton. Uit zijn blikken spreekt juist hartzeer en hunkering (voor weer een héél andere Jonathan Bailey, zie: Crashing - ook bij Netflix). Zijn ogen vertellen alles wat hij zichzelf niet toestaat hardop uit te spreken. Daarom eindigt het tweede seizoen ook niet met een kus, maar met een blik: Kate en Anthony eindelijk samen, volmaakt gelukkig.