Coffee & Kareem: saaie aaneenschakeling van clichés

‘Ik ben net als beurs fruit. Ik heb een smet, maar ik ben nog steeds heerlijk,’ aldus agent James Coffee (Ed Helms, The Office) in een onhandige poging om een band op te bouwen met zijn stiefzoon Kareem (Terrence Little Gardenhigh). De woordspeling uit de titel Coffee & Kareem (een knipoog naar de titulaire personages die zwart en wit zijn en de uitdrukking ‘coffee and cream’) geeft meteen al aan welke richting regisseur Michael Dowse (Stuber) op wil met zijn komische drama.  

Coffee is de belichaming van een onhandige politieagent; een prutser die het voor elkaar zou krijgen om zichzelf uit te schakelen met zijn pepperspray. Hij is bewust van zijn eigen incompetentie, wat hem ook herhaaldelijk wordt ingewreven door zijn collega, detective Watts (Betty Gilpin, bekend van GLOW ). Hij heeft een prille relatie met Vanessa (Taraji P. Henson, Cookie uit Empire) en verstopt zich voor haar 12-jarige zoon Kareem. Kareem heeft een bijzonder grote bek - voor een poëzieopdracht in zijn klas voert hij een smerige rap uit over zijn verliefdheid op zijn lerares, Ms. Chu. Natuurlijk wil de jonge jongen geen agent als stiefvader. Of zoals zijn beste vriend Dominic aangeeft: 'Een associatie met agenten is vrijwel ’t enige wat je rapcarrière kan verpesten.' Wanneer Coffee Kareem ophaalt na school zijn ze getuige van de moord op een corrupte agent, maar de klunzige Coffee wordt nu verdacht samen te werken met de drugsdealer Orlando Johnson (RonReaco Lee).

Een slordig plot, clichés die niet werken, en matig acteerwerk van secundaire personages. Coffee & Kareem lijkt een moderne en flauwere versie van films zoals Hot Fuzz. Anno 2020 zijn interraciale relaties niet bepaald vernieuwend te noemen, maar de matige grappen van de scenaristen spelen in op enkele stereotiepe beelden die opduiken in de relatie tussen Coffee en Vanessa. Daarnaast leunt het script zwaar op de ‘komedie’ die voortvloeit uit de perikelen van Kareem: een 12-jarige die de hele tijd ongepaste dingen uitkraamt. Dit wordt onderstreept door een scène in een stripclub die het niveau van de humor in de film perfect weergeeft. Dowse zou hiermee weg kunnen komen indien de film echt grappig zou zijn. Echter, de lompe dialogen, achterhaalde grappen, en verspilling van het talent van Henson en Helms, levert een gedateerde, rauwe komedie op.