Cherry: chaotisch maar beklijvend vehikel voor Tom Holland

Alles duidt erop dat de gebroeders Anthony en Joe Russo, bekend van Marvel-films als Avengers: Endgame (2019), erop hopen dat Cherry door critici en het publiek wordt onthaald als een filmische mijlpaal à la Goodfellas (1990) of Full Metal Jacket (1987). Een film die vrijwel direct een plaats inneemt in het collectieve geheugen; een film die iets doet met een groot maatschappelijk trauma; een film die iets zegt over Amerika anno nu. Daar slaagt Cherry evenwel maar ten dele in: de chaotische vertelstructuur en de neurotische montage zijn hier debet aan. Hoewel het verhaal zonder meer beklijft.

De nieuwe film van de Russo’s – een verfilming van de gelijknamige, deels autobiografische bestseller van Nico Walker uit 2018 – draait om Cherry (Tom Holland): een jonge man uit Cleveland die in 2002 net aan zijn studie is begonnen, hoewel hij eigenlijk nog een kind is. Al snel ontmoet hij Emily (Ciara Bravo), de ogenschijnlijke liefde van zijn leven. Zijn leven loopt op rolletjes, hoewel er iets onbestemds lijkt te sluimeren onder de oppervlakte. Dat komt tot uiting wanneer Emily prompt aankondigt Cherry te gaan verlaten. Als noodgreep besluit Cherry in een spontane bui zich aan te melden bij het leger.

Wanneer Emily toch terugkomt van haar beslissing is ze schromelijk te laat. Binnen enkele dagen zal Cherry klaargestoomd worden als hospik, alvorens hij op een missie naar Irak wordt gestuurd. De twee besluiten nog snel te trouwen, waarop Cherry aan de andere kant van de wereld een groot trauma oploopt. Niemand had hem kunnen voorbereiden op wat hij in het Midden-Oosten meemaakt, en bij terugkomst bieden alleen drugs soelaas. Zodoende cultiveert Cherry een heroïneverslaving, en Emily raakt op een gegeven moment ook verknocht aan het goedje. Om de dealers te kunnen betalen besluit Cherry banken te gaan beroven.

Zo ontspoort een normaal leven van een op het oog normale jonge man binnen enkele jaren desastreus. Waarmee de Russo’s de destructieve aard aantonen van de oorlogen die de Amerikanen in de jaren nul en tien voerden buiten de landsgrenzen, en van de huidige opioïde-crisis in de Verenigde Staten. De film is, al dan niet onbewust, ook een kritiek op de beperkte levens- en carrièremogelijkheden die jongeren uit de lagere klassen hebben. En eveneens op wat het leger met een mens kan doen, hoe een mens door een militaire missie mentaal gesloopt kan worden. Het zijn belangrijke, maar geen nieuwe thema’s.

Cherry memoreert dan ook bij vlagen aan beter en gedenkwaardiger werk van cineasten als Martin Scorsese en Stanley Kubrick. De sterk met popmuziek gelardeerde voice-over gelardeerde film doet vooral sterk denken aan Goodfellas. Maar dan zonder de nauwgezette montage van Thelma Schoonmaker en met een overdaad aan in slow-motion gefilmde scènes. Álles moet in Cherry een emotie oproepen, en de bombastische muzikale composities van Henry Jackman benadrukken dit voortdurend. Dit gebrek aan subtiliteit kan een zekere leegte in de film niet maskeren. Je raakt als kijker op een gegeven moment ook verzadigd door de algehele grauwheid, de misantropie.

Dat ligt overigens niet aan Holland, die op zich een prima hoofdrol neerzet. Hoewel je duidelijk het verschil kan zien met zijn veel betere acteerwerk in The Devil All the Time (2020): ook zo’n film die probeert de Amerikaanse geschiedenis te verbinden met de huidige tijd – en daar beter dan Cherry in slaagt. Misschien wel omdat Holland te jong is om – in navolging van bijvoorbeeld een Robert De Niro in Taxi Driver (1976) – te imponeren. Hoewel je, ondanks de manco’s van het scenario, en ondanks de andere visuele oneffenheden, toch naar hem en naar de film blijft kijken. Misschien wel omdat het vrijwel onmogelijk lijkt om het door Nico Walker opgetekende verhaal te verprutsen.

Cherry is in dat opzicht Americana pur sang, over een man die vanaf jonge leeftijd in zijn miserabele toekomst kan kijken en weet welke ellende hem te wachten staat.