Chapelwaite S01E01-03: het zijn geen ratten achter de muur!

Foto credits: Sony Pictures Entertainment

Sommige horrorseries nemen de tijd om het horrorgehalte op te bouwen. Chapelwaite is er niet zo eentje. De serie is gebaseerd op een kort verhaal van Stephen King en speelt zich af in de jaren vijftig van de negentiende eeuw. Weduwnaar Charles Boone (Adrien Brody, The Pianist ) neemt met zijn drie kinderen zijn intrek in een oude villa, die hem door een rijke neef is nagelaten.

Met het huis, genaamd Chapelwaite, is al vanaf het begin iets niet pluis. Charles wordt ’s nachts wakker gehouden door het geluid van ratten achter de muren, zelfs al zweert de verdelger dat hij in het hele huis juist – heel merkwaardig! – geen enkel knaagdier heeft kunnen vinden. Ook zou het huis vervloekt zijn. Iedereen die er ooit woonde is namelijk gek geworden.

De ontvangst van de dorpelingen is, op zijn zachtst gezegd, koeltjes. Allemaal hebben ze hun (voor)oordeel al klaar. Zijn neef, Stephen Boone, werd door de omstanders verantwoordelijk gehouden voor alle ellende in het dorp – een mysterieuze en altijd dodelijke aandoening die getroffenen eerst lusteloos en verward maakt wordt ook 'Boones ziekte' genoemd – dus iedere Boone is bij voorbaat verdoemd. Dat zijn drie kinderen 'halfbloedjes' zijn valt ook niet in de smaak.

Alleen de lokale priester en gouvernante Rebecca Morgan (Emily Hampshire, Schitt’s Creek , 12 Monkeys ) ontvangen de nieuwkomers met een open blik, al heeft Rebecca nog wel een heimelijk motief: ze wil een boek schrijven over hun duistere familiegeschiedenis.

Op zich zit het geheel wel goed in elkaar. Brody heeft een rol waar hij lekker zijn tanden in kan zetten: is er echt iets bovennatuurlijks aan de hand, of is Charles gewoon langzaam gek aan het worden, net zoals zijn familieleden voor hem? Je kan je voorstellen dat Rebecca en zijn kinderen, wanneer ze hem midden in de nacht in de gang aantreffen terwijl hij koortsachtig de muur met een bijl bewerkt, zich enigszins ongerust maken.

Zelf heb ik mijn horror toch liever iets subtieler en genuanceerder. Zoals wel vaker gebeurt bij Stephen King-adaptaties zijn de hoofdrolspelers complex, maar gaat de gelaagdheid van de overige personages toch snel verloren. Een personage is of goed (ruimdenkend) of slecht (kortzichtig), maar grijstinten en evolutie ontbreken.

Maar mocht je op zoek zijn naar spookachtige huizen, massahysterie en lynchmenigtes, mismaakte baby’s en visioenen met veel bloed en wormen, dan ben je hier zeker aan het juiste adres!