Centauro: slappe hommage aan de motorsport

Een motorrijder die het wil maken op het circuit belandt door omstandigheden in de drugswereld, maar weet zich te revancheren en wordt een handlanger van de politie. De link tussen hoge snelheid en het smokkelen van drugs ligt voor de hand, zo wordt in de Spaanse thriller Centauro geschetst. In de haven van Marseille kan een behendige motorrijder – die drugs smokkelt naar Spanje – de douane makkelijk te snel af zijn. En Rafa (Àlex Monner) is de man voor de job. Eigenlijk is hij geen crimineel: hij probeert juist door te breken als motorcoureur. Maar als z’n ex-vriendin, met wie hij een zoon heeft, op een dag blijkt te zijn mishandeld, dan heeft hij een probleem.

Ze blijkt namelijk uit geldnood drugs op te bergen in haar appartement. Daar is ze overvallen en is de buit gestolen. Als Rafa hierachter komt dan wil hij – ook om z’n zoon te beschermen – twee dingen: de schuld innen die zijn ex nu uit heeft staan en zich revancheren op de roofbende. Gelukkig heeft een lokale maffioso nog een vacature openstaan: een drugsrunner moet regelmatig op de motor de drugs binnenhalen en naar Barcelona brengen. Dat begint Rafa dan ook te doen, terwijl hij overdag selectietesten moet rijden voor het wedstrijdteam waarin hij zijn droom wil verwezenlijken.

Dit alles doet onder meer denken aan Drive (2011), ook zo’n film met een vrij eenvoudige opzet, over een man die een vrouw en haar kind wil beschermen. Maar Nicolas Winding Refn verheft die eenvoud tot een kunst in een betoverende neo noir, terwijl Centauro uiteindelijk een slap aftreksel is van de Transporter -films met Jason Statham. Daar veranderen de hoge snelheden, de spannende cameravoering en de close-ups van integraalhelmen niets aan.