Castlevania S02: een diepere verkenning van het universum

Het eerste seizoen van de Netflix animatieserie Castlevania was een verrassende adaptatie van het klassieke Nintendo videospel uit de jaren negentig. Maker en scenarist Warren Ellis (Red, G.I. Joe: Resolute) biedt in het tweede seizoen meer scherpe dialogen, sociaal commentaar en bloedvergieten.

Het tweede seizoen gaat naadloos verder na de seizoensfinale – die eindigde met de eenzame vampierjager Trevor Belmont (stem van Richard Armitage) en de tovenares Sypha (Alejandra Reynoso), die de teruggetrokken Alucard (James Callis), de halfvampier zoon van Vlad Dracula Tepes (Graham McTavish), vonden in de belegerde stad Gresit. Hij stemde toe om hen te helpen om zijn vaders wraakzuchtige zoektocht jegens de mensheid te stoppen. De drie bundelen hun krachten en bereiden zich voor om het kasteel van Dracula te bestormen, terwijl de graaf zijn troepen klaarmaakt om de wereld van de mens uit te roeien.

Het overkoepelende verhaal in het eerste seizoen richtte zich onder meer op klassenpolitiek en de botsing tussen religie en wetenschap. De politieke intriges in het hof van Dracula, en de gevolgen van geïsoleerde macht, komt ditmaal naar de voorgrond.

Dracula verdrinkt in zijn eenzaamheid, na de dood van zijn geliefde vrouw Lisa. De graaf zondert zich steeds meer af, verwerpt de wereld, en raakt in een isolement. Hij is overduidelijk emotioneel instabiel, wat dan ook zijn leiderschap aantast. Het gebrek aan duidelijke leiding zorgt ervoor dat er onrust ontstaat onder de rangen van zijn generaals. Het leger wordt al snel opgesplitst in twee kampen - deels gestimuleerd door de nieuwe antagonist Carmilla (Jaime Murray), een energievretende vampier die meteen de regels van Dracula ter discussie stelt.

Het tempo en voortgang van het plot is dit seizoen traag en beschouwend. De eerste afleveringen komen vrij langzaam op gang en zijn tot de nok gevuld met expositie. Ellis kiest er bewust voor om de personages nader uit te werken – in de eerste afleveringen vertoeven Trevor, Sypha en Alucard kletsend in een bibliotheek – met als gevolg dat het merendeel van de afleveringen is gevuld met dialogen en weinig actie.

Desondanks werkt de verlegde aandacht van actiescènes naar een karaktergericht verhaal, omdat iedere zin en elke oneliner onthult hoe deze personages denken, voelen, en waarom ze zo handelen. De kracht van de serie is dat in het Castlevania universum een ieder grijs gekleurd is. Moreel gezien valt geen enkel karakter precies binnen de strak gespannen lijnen van de helden- of schurkencategorie.

De animatieserie heeft nu slechts een handvol belangrijke actiescènes, met name in de laatste twee afleveringen, maar de grafische beelden bieden een bevredigende mengelmoes van vechtscènes en bovennatuurlijke chaos: hoofden worden geplet in de modder, ledematen worden afgehakt, en karakters worden levend gevild. Het is een grauwe en bloederige bedoening.

Het tweede seizoen van Castlevania toont een bovennatuurlijk verhaal van ondergang en verlossing.