Candy S01: Jessica Biel als intrigerende bijlmoordenaar

Foto credits: Hulu

In het Amerika van de jaren 80 kon je een moord plegen en ermee wegkomen. Op 13 juni 1980 vermoordt Candy Montgomery haar buurvrouw Betty Gore. Maar liefst 41 keer hakt Montgomery met een bijl in op Gore. Tijdens de rechtszaak die volgt verklaart Montgomery dat ze handelde uit zelfverdediging. Het was volgens haar Gore die aanvankelijk de bijl ter hand nam: ze was ziedend op Montgomery omdat zij een affaire had met haar echtgenoot. De jury gaat erin mee, Montgomery wordt vrijgesproken en begint elders aan een nieuw leven als – je kan het bijna niet verzinnen – geestelijke gezondheidsadviseur.

Deze episode wordt belicht in Candy: een bijna absurdistisch drama over een vrouw die ‘een perfect leven’ had. Perfect betekent in deze context conformistisch, kleinburgerlijk. Bezien vanuit een soort benepen visie waarin vrouwen als ze trouwen en kinderen krijgen hun levensdoelen al hebben gehaald. Montgomery (Jessica Biel in een zeer overtuigende rol) zit in zekere zin, net als Gore (Melanie Lynskey is gewaagd aan Biel), gevangen in een keurslijf. Ze wonen in een dorpje in Texas waar ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ het devies is. De makers van Candy benadrukken deze benauwdheid door het slimme gebruik van groothoeklenzen.

Maar ook met saillante close-ups, zoals van een deurklopper in de vorm van een uil: stompzinniger wordt het niet. En achter die uil voltrekt zich het leven van Gore: een schooljuf die net is bevallen en haar dagen slijt met haar huilende baby – vandaar dat ze af en toe even lekker lang stofzuigt. Terwijl zij thuiszit voost haar echtgenoot (Pablo Schreiber is geknipt voor de rol) met Montgomery. En Montgomery’s echtgenoot (Timothy Simons speelt een aandoenlijke schlemiel) weet ook nergens van. Opvallend genoeg zijn de personages van Lynskey en Simons spiegels van elkaar: hij vindt het leven zo wel prima; zij ziet met lede ogen aan hoe ze dit nog eens 50 jaar moet volhouden.

De personages van Schreiber en Biel trekken wél aan de handrem van hun leven, en kiezen voor zichzelf. Met nare implicaties, zoveel is duidelijk. Er is in Candy dan ook geen moraal van het verhaal te ontwaren. Het is wat het is, lijken de makers te fluisteren: een bizar relaas - dat overigens volgend jaar opnieuw wordt verfilmd, als een HBO Max-serie, ditmaal met Elizabeth Olsen in de rol van Montgomery. Dat scenaristen aandacht hebben voor deze gruwelijke tragedie is volstrekt begrijpelijk: er is een soort ongebreidelde nieuwsgierigheid naar de ware toedracht. Wat gebeurde er écht op 13 juni 1980?

Die vraag wordt slechts deels beantwoord in Candy. Een serie die bij vlagen net zo enigmatisch is als de opmerkelijke daad van Montgomery.