Burning Patience: zouteloze romcom

Foto credits: Diego Araya Corvalán / Netflix

De jonge Mario (Andrew Bargsted) besluit op een dag dat hij niet in de voetsporen zal treden van zijn vader, een visserman. Nee, Mario wil poëet worden, net zoals de grote Chileense dichter Pablo Neruda (Claudio Arredondo). Als er een vacature is voor postbezorger op La Isla Negra – het eiland waar toevalligerwijs Mario én Neruda woonachtig zijn – dan weet de jongeling genoeg. Er is namelijk maar één persoon die post ontvangt op het eiland, waar vrijwel iedereen analfabeet is, en dat is Neruda. Mooie kans dus om te fraterniseren met de dichter, die op dat moment – het verhaal speelt zich af in 1969 – wordt gevraagd of hij – Neruda was lid van de Communistische Partij – niet de volgende president van Chili wil worden.

Niettemin ziet Neruda Mario al snel als een protegé, en beginnen ze - als de postbezorger pakketten komt brengen - te converseren over de waarde van metaforen en hoe de oceaan als een artistieke inspiratie kan fungeren. Onderwijl wordt Mario verliefd op Beatriz (Vivianne Dietz) en verdwijnt Neruda naar de achtergrond. Het tweede deel van de film staat namelijk in het teken van de verliefdheid, en van Mario die Beatriz voor zich probeert te winnen met schone woorden – maar dat die woorden soms niet van hemzelf zijn, levert al snel problemen op. De rest laat zich wel raden.

Burning Patience ( Ardiente Paciencia ) werd al eerder verfilmd, in 1981, geregisseerd door filmmaker Michael Radford. Die deed het met Il Postino (1981) een stuk beter dan regisseur Rodrigo Sepúlveda met deze nieuwste additie. De poëzie in Burning Patience voelt plichtmatig en nergens ontroerend, en de rest van het drama oogt als een Hallmark-film die de artistieke erfenis van Neruda niet eens lijkt te begrijpen. De film is in die zin een treffend voorbeeld van hoe je de filosofie van een groot artiest niet moedwillig moet vereenvoudigen voor laagdrempelig vermaak.